ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Μάρκ. θ΄ 17 – 31)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σέ, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον.
καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν.
ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν.
καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων.
καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν.
καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ’ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ’ ἡμᾶς.
ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι.
καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.
ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν.
καὶ κρᾶξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός͵ ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν.
ὁ δὲ Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη.
Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ’ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό.
καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ.
Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ·
ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.»
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, κάποιος ἄνθρωπος προσῆλθε στὸν Ἰησοῦ γονάτισε καὶ τοῦ λέγει: Διδάσκαλε, ἔφερα σ’ ἐσένα τὸ παιδί μου, ποὺ ἔχει καταληφθεῖ ἀπὸ πονηρὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο τοῦ ἔχει ἀφαιρέσει τὴν λαλιά.
Καὶ σ’ ὅποιον τόπο τὸ καταλάβει, τὸ συγκλονίζει καὶ τὸ ρίχνει κάτω καὶ τὸ κάνει ν’ ἀφρίζει, νὰ τρίζει τὰ δόντια του καὶ νὰ μένει ξηρὸ κι ἀναίσθητο. Καὶ εἶπα στοὺς μαθητές σου νὰ διώξουν αὐτὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα, καὶ δὲν μπόρεσαν.
Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀποκρίθηκε σ’ αὐτὸν καὶ τοῦ εἶπε: Ὦ γενεά, ποὺ μένεις ἀκόμη ἄπιστη, παρ’ ὅλα τὰ θαύματα ποὔχεις δεῖ· ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι; Φέρτε αὐτὸν σὲ μένα. Κι ἔφεραν πράγματι τὸ δαιμονιζόμενο παιδί.
Καὶ τὸ πνεῦμα τὸ πονηρό, μόλις εἶδε τὸν Ἰησοῦ, ἀμέσως συγκλόνισε μὲ σπασμοὺς τὸν νέο, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἔπεσε στὴν γῆ, κυλιόταν κι ἔβγαζε ἀφρούς.
Καὶ ρώτησε ὁ Κύριος τὸν πατέρα τοῦ νέου: Πόσος καιρὸς εἶναι ἀπὸ τότε ποὺ συνέβη αὐτό; Κι ἐκεῖνος εἶπε: Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία.
Καὶ πολλὲς φορὲς τὸν ἔριξε στὴν φωτιὰ καὶ στὰ νερά, γιὰ νὰ τὸν ἐξοντώσει. Ἀλλ’ ἐὰν μπορεῖς νὰ κάμεις κάτι, σπλαγχνίσου μας καὶ βοήθησέ μας.
Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε τοῦτο: Ἐὰν ἐσὺ μπορεῖς νὰ πιστεύσεις, τότε ὅλα εἶναι κατορθωτὰ σὲ ὅποιον πιστεύει.
Κι ἀμέσως ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἔκραξε καὶ εἶπε: Πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία καὶ ν’ ἀποκτήσω ζωντανὴ πίστη.
Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶδε ὅτι λαὸς ἔτρεχε ἀπὸ τὰ διάφορα μέρη καὶ μαζευόταν ἐκεῖ, ἐπέπληξε τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα καὶ τοῦ εἶπε: Τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλο καὶ τὸ κωφό, ἐγὼ σὲ διατάζω, ἔβγα ἀπὸ αὐτὸν καὶ ποτὲ πλέον νὰ μὴ ξαναεισέλθεις σὲ αὐτόν.
Καὶ τὸ πνεῦμα τὸ πονηρὸ ἀφοῦ ἔκραξε καὶ συγκλόνισε πάρα πολὺ τὸν νέο, βγῆκε. Κι ἔμεινε ὁ νέος σὰν πεθαμένος, ὥστε πολλοὶ νὰ λέγουν ὅτι πέθανε.
Ὁ δὲ Ἰησοῦς τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι, τὸν σήκωσε κι ἐκεῖνος στάθηκε ὄρθιος.
Κι ὅταν εἰσῆλθε ὁ Κύριος σὲ ἕνα σπίτι, οἱ μαθητές του τὸν ρωτοῦσαν ἰδιαιτέρως: Γιατί ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ διώξουμε τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα;
Κ’ ἐκεῖνος τοὺς εἶπε: Αὐτὸ τὸ γένος τῶν δαιμονίων μὲ τίποτε ἄλλο δὲν διώχνεται, παρὰ μόνο μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία.
Καὶ ἀφοῦ ἀναχώρησαν ἀπὸ ἐκεῖ, προχωροῦσαν ἀπὸ ἀπόμερους δρόμους διὰ μέσου τῆς Γαλιλαίας καὶ δὲν ἤθελε νὰ μάθει κανεὶς γιὰ τὴν διάβασή του αὐτή.
Καὶ τοῦτο, διότι δίδασκε τοὺς μαθητές του ἰδιαιτέρως καὶ τοὺς πληροφοροῦσε, ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδεται σὲ χέρια μοχθηρῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ τὸν θανατώσουν, κι ἀφοῦ θανατωθεῖ, τὴν τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθεῖ.