Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἰάκωβος, ἀδελφὸς Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου
Ἑορτάζει τὴν λ΄ (30η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὡς ἀμνὸς Ἰάκωβος ἀχθεὶς ἐσφάγη,
Τῆς εὐσεβείας μηρυκίζων τοὺς λόγους.
Κτεῖνε μάχαιρα φόνοιο Ἰάκωβον τριακοστῇ.
Τοῦτος ἦταν γυιὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ἀδελφὸς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν πρόσκληση τῶν ἁγίων ἀποστόλων Ἀνδρέου καὶ Πέτρου προσκλήθηκε ἀπ’ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο σὲ μαθητεία μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη. Κ’ ἔτσι τοῦτοι, ἀφοῦ εὐθὺς ἄφησαν τὸν πατέρα καὶ τὸ πλοῖο τους, ὅλα ὅσα εἶχαν δηλαδή, ἀκολούθησαν τὸν Χριστό.
Καὶ τόσο πολὺ τοὺς ἀγάπησε ὁ Δεσπότης Χριστός, ὥστε στὸν μὲν ἕνα ἀδελφό, τὸν Ἰωάννη, ἔδωκε τὸ στῆθος του, γιὰ ν’ ἀναπαυθεῖ ἐπάνω σ’ αὐτό, στὸν δὲ ἄλλον ἀδελφό, τοῦτον δηλαδὴ τὸν θεῖον Ἰάκωβο, ἔδωκε τὴν τιμὴ τοῦ νὰ πιεῖ τὸ ποτήριο τοῦ θανάτου, τὸ ὁποῖο αὐτὸς ὁ ἴδιος ἤπιε.
Ἀλλὰ κι αὐτοὶ ἀντιστρόφως, τόσο πολὺ ἀγάπησαν τὸν Κύριο καὶ τόσο ζῆλο ἔδειξαν γι’ αὐτὸν οἱ μακάριοι, ὥστε θέλησαν νὰ κατεβάσουν πῦρ ἀπ’ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ κατακαύσουν τοὺς Σαμαρεῖτες, διότι δὲν πίστεψαν οὔτε τὸν δέχθηκαν. (Λουκ. θ΄ 54). Κ’ ἴσως θὰ τό ’χαν κάμει τοῦτο, ἂν ὁ Χριστὸς ἡ αὐτοαγαθότης δὲν τοὺς ἐμπόδιζε. Γι’ αὐτὰ λοιπὸν τὰ αἴτια ὁ Κύριος παρελάμβανε κατ’ ἐξαίρεση πάντοτε μαζί του καὶ στὶς προσευχὲς καὶ στὶς ἄλλες οἰκονομίες Του τούτους τοὺς δύο ἀποστόλους, μαζὶ καὶ τὸν κορυφαῖο Πέτρο, μυσταγωγῶντας καὶ ἀποκαλύπτοντας σὲ αὐτοὺς τὰ ὑψηλότερα καὶ μυστικώτερα δόγματα.
Τοῦτον τὸν μακάριο Ἰάκωβο μὴ ὑποφέροντας ὁ Ἡρώδης (ὁ Ἀγρίππας δηλαδὴ ὁ τοῦ Ἀριστοβούλου γυιός, τοῦ ὁποίου θεῖος ἦταν ὁ Ἡρώδης ποὺ θανάτωσε τὸν Πρόδρομο) νὰ τὸν βλέπει μὲ παρρησία νὰ διδάσκει τὸ Εὐαγγέλιο, μετὰ τὸ θεῖο πάθος καὶ τὸ σωτήριο κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, ἔβαλε τὰ χέρια του καὶ τὸν θανάτωσε μὲ μάχαιρα [ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ μδ΄ (44)] κ’ ἔτσι μετὰ τὸν πρωτομάρτυρα Στέφανο τὸν ἔστειλε στὸν Χριστὸ δεύτερο μάρτυρα, καθὼς περὶ τούτου γράφει τὸ δωδέκατο κεφάλαιο τῶν Πράξεων.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 292, 293. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).