Ἡ ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ
Ἑορτάζει τὴν ε΄ (5η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Θεσσαλονίκη σχοῦσα καλὰ μυρία,
Καὶ Θεοδώραν πλοῦτον ἄσυλον φέρεις.
Ἡ ὁσία Θεοδώρα, ἀπὸ τὴν νεαρή της ἡλικία ἀγάπησε τὸν Χριστό καὶ γιὰ τοῦτο ἀρνήθηκε τὸν κόσμο καὶ τὰ ἐν κόσμῳ καὶ πορεύθηκε σὲ κοινόβιο μοναστῆρι ὅπου ἔγινε μοναχή, καὶ γι’ αὐτὸ ἀγωνίσθηκε καὶ κατόρθωσε ὅλες τὶς ἀρετές. Τόση δὲ ὑπερβολικὴ ὑπακοὴ καὶ τιμὴ πρόσφερε ἡ μακαρία σ’ ὅλες τὶς ἀδελφές, καὶ μάλιστα στὴν προεστῶσα καὶ ἡγουμένη, ὥστε καὶ μετὰ θάνατον ἐδείχθη αὐτὴ ὡς νὰ ἦταν ζωντανή. Ἔτσι λοιπόν, ἐπειδὴ φύλαξε τὴν ζωή της καθαρὴ κι ἀκηλίδωτη, διὰ τοῦτο ἀφῆκε τὸν ἑαυτό της στὶς ὑπόλοιπες ἀδελφὲς τοῦ μοναστηριοῦ στήλη ζωντανὴ καὶ παράδειγμα ἔμψυχο τῆς ἀρετῆς.
Μετ’ ἀπὸ λίγο καιρό, ἀφοῦ εἶχε πέθανε ἡ Θεοδώρα, πέθανε καὶ ἡ ἡγουμένη, ἡ ὁποία κι αὐτὴ ἔζησε μὲ καθαρὴ καὶ πνευματικὴ ζωή. Διὰ τοῦτο ἔγινε πολλὴ συρροὴ τοῦ λαοῦ στὸν ἐνταφιασμό της καὶ ἀρχόντων ὀνομαστῶν. Ὅταν λοιπὸν συγκεντρώθηκε πλῆθος μοναχῶν κ’ ἐπισήμων ἀνδρῶν, ἀνοίχθηκε ὁ τάφος μέσα στὸν ὁποῖο ἦταν τὸ λείψανο τῆς ὁσίας Θεοδώρας πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, γιὰ νὰ τεθεῖ σ’ αὐτὸν καὶ τὸ λείψανο τῆς ἡγουμένης. Τότε λοιπὸν ἔγινε ἕνα θαῦμα ἐξαίσιο, τὸ ὁποῖο ἔφερε μὲν ἔκπληξη σ’ ἐκείνους ποὺ ἔβλεπαν, φέρει δὲ καὶ κατάνυξη σ’ ὅσους τὸ ἀκοῦνε. Ὁ τόπος ὅπου εὑρίσκετο ὁ τάφος τῆς Ὁσίας ἦταν ὑψηλὸς κ’ ἐπιτήδειος στὸ νὰ βλέπουν μέσα ὅλοι οἱ παρόντες σ’ αὐτόν. Ἔτσι λοιπόν, κατὰ τὸν καιρὸ ποὺ ἔβαλαν τὸ λείψανο τῆς ἡγουμένης μέσα στὸν τάφο, τότε, ὢ τοῦ θαύματος! εἶδαν ὅλοι οἱ παρεστῶτες ὅτι ἡ πρὸ πολλοῦ νεκρὴ Θεοδώρα, σὰν νὰ ἦταν ζωντανή, ἔσφιξε καὶ συμμάζεψε τὸν ἑαυτό της σ’ ἕνα μέρος τοῦ τάφου κ’ ἔδωκε τόπο γιὰ νὰ ἐνταφιασθεῖ ἡ πνευματική της μητέρα. Τοῦτο τὸ ἐξαίσιο θαῦμα βλέποντας ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι φώναζαν ὁμοφώνως τὸ «Κύριε ἐλέησον». Ἀπὸ τότε δὲ καὶ ἕως σήμερα πολλὰ σημεῖα ἔκαμε ὁ Θεὸς διὰ τῆς ὁσίας Θεοδώρας· δαιμονισμένους ἐλευθέρωσε, τυφλοὺς ὀμμάτωσε κι ἀναρίθμητους ἀσθενεῖς τοὺς ἔκαμε ὑγιεῖς.
Ταῖς Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 189, 190. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).