Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου εἶναι ὁ καθρέπτης μας
Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*
Ὁ ἄσωτος δὲν ἔχει μόνο ἕνα ὄνομα. Ἔχει πολλὰ ὀνόματα. Εἶναι καὶ ἀνώνυμος καὶ πολυώνυμος. Πόσα ὀνόματα ἔχει; Τόσα ὅσοι καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς. Ἄσωτος υἱὸς εἶναι κάθε ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Κάποτε τὸ παιδὶ ἔμενε μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα στὸν παράδεισο. Ἀλλ’ ἔφυγε. Ξεμυαλίστηκε. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε «ἀπηλλοτριωμένος τῆς Ζωῆς τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 4,18). Γιὰ τὸν ἄσωτο λέγει ἡ θαυμαστὴ παραβολή: «Καὶ μετ’ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως» (Λουκ. ιε΄ 13). Ἀποδημία ἀπὸ τὸ Θεὸ ἡ Ζωή μας στὸν κόσμο τοῦτο. Χώρα μακρὰ ἡ Ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ Θεό. Σκορπίζουμε τὴν οὐσία μας, τὴν περιουσία μας, ὑλικά, σωματικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά. Ἄσωτος κάθε ἁμαρτωλός.
Θέλεις νὰ νιώσῃς τὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου; Ἕνας
πνευματικὸς εἶχε στὸ γραφεῖο του τὸ σκίτσο ἑνὸς ἀθλίου νέου, ποὺ ζοῦσε τρελλὰ
κι ἔμοιαζε πολὺ μὲ τὸν ἄσωτο. Κι ἀπὸ κάτω ἔγραφε: «Θέλεις νὰ μάθῃς ποιός εἶναι;
Γύρνα πίσω». Γυρίζοντας τὸ σκίτσο βρισκόσουν μπροστὰ σ’ ἕνα καθρέπτη. Καὶ μέσα
στὸν καθρέπτη ἔβλεπες -Ποιόν ἄλλον;- τὸν
ἑαυτό σου! Ναί, ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου εἶναι ὁ καθρέπτης μας. Μόνο ἂν ἀναγνωρίσουμε
τὴ μορφή μας στὸ πρόσωπο τοῦ ἀσώτου, μόνο ἂν βαπτίσουμε τὸν ἄσωτο μὲ τὸ δικό μας
ὄνομα, μόνο τότε θὰ κατανοήσουμε τὸ βάθος καὶ τὸ ὕψος τῆς παραβολῆς. Αὐτὸ λέγει
τὸ δοξαστικὸ τῶν αἴνων: «Πάτερ ἀγαθέ, ἐμακρύνθην
ἀπὸ σοῦ μὴ ἐγκαταλίπῃς με, μηδὲ ἀχρεῖον δείξης τῆς βασιλείας σου... Τῆς ψυχῆς τὰ
χαρίσματα ἀσώτως διεσκόρπισα».
Ἄν ὁ νέος τῆς παραβολῆς ἦταν μία φορὰ ἄσωτος,
ἐγὼ εἶμαι δέκα φορὲς ἄσωτος. Λέγει ὁ
ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Τοῦ ἀσώτου
πολὺ ἀμαρτωλότερον ἄγομεν βίον» (Ε.Π.Ε. 9,78).
* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ
ΣΗΜΕΡΑ Κυριακοδρόμιο Εὐαγγελίων»,
ἔκδοσις δευτέρα, Ἀθήνα 1999, σελ. 244. (Τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)