Ὅπου καὶ ἂν κυττάξω, βλέπω τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ μου…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ὅπου καὶ ἂν στραφῶ καὶ κυττάξω μὲ τὰ
μάτια τῆς ψυχῆς, βρίσκω αἰτίες γιὰ νὰ εὐχαριστῶ καὶ νὰ αἰνῶ τὸν Κύριο.
Αὐτὸ
συμβαίνει πιὸ πολὺ ὅταν κυττάζω μέσα μου. Ἡ στήριξη τῆς καρδιᾶς μου, τὸ
πνευματικό μου φῶς, προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ σωματική μου δύναμη, ὅ,τι
διατηρεῖ τὴν ὑλική μου ζωή, προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό.
Ὅπου καὶ ἂν κυττάξω, βλέπω τὴν δόξα τοῦ
Θεοῦ μου. Τίποτε δὲν ἔχω ποὺ νὰ εἶναι πράγματι δικό μου. «Δόξα σοι, Κύριε,
πάντων ἕνεκεν!».
Δόξα σὲ σένα, ποὺ ἐργάζεσαι μέσῳ ἐμοῦ καὶ μ’ ἐμένα!
Ἀφοῦ δὲν ἔχω
τίποτε δικό μου καὶ ἔχω τὸ πᾶν ἀπὸ τὸν Θεό, ἂς παραδεχθῶ, ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν
εἶμαι τίποτε ἢ μᾶλλον εἶμαι κάτι χειρότερο: ὅλος ἁμαρτία.
Πρέπει λοιπὸν
ὁπωσδήποτε νὰ προστρέχω στὸν Θεὸ μὲ τὴν προσευχὴ γιὰ τὸ κάθε τί.
Ἰδιαίτερα ἔχω
μεγάλους λόγους νὰ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τὰ ζωοποιά του Μυστήρια, τὸ Σῶμα του καὶ
τὸ Αἷμα του. Αὐτὰ εἶναι τὸ πᾶν γιὰ μένα.
Αἰνῶ καὶ
δοξάζω τὸν Κύριο καὶ Θεό μου γιὰ τὴν ἀπερίγραπτη ἀγάπη του σ’ ἐμᾶς τὰ θνητὰ ὄντα,
ποὺ ἀποκαλύπτεται μὲς ἀπὸ τὴ Θεία Εὐχαριστία.
*
Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (106) σελ. 63.