Ἡ Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο

Ἡ Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ ἡ φυγὴ στὴν Αἴγυπτο

Ἑορτάζεται τὴν κς΄ (26η) Δεκεμβρίου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Λεχὼ ἄμωμον ἀνδρὸς μὴ γνοῦσαν λέχος,
Δώροις ἀμώμοις δεξιοῦμαι τοῖς λόγοις.
Μολπὴν ἁγνοτάτῃ λεχοῖ εἰκάδι ἕκτῃ ἀείδω.

 

Ἥκοντα πρὸς σέ, τὸν πάλαι πλήξαντά σε,

Αἴγυπτε, φρίττε καὶ Θεὸν τοῦτον φρόνει.

   Ὅταν ὁ Ἡρώδης ἔδωκε ὁρισμὸ (ἐντολὴ) γιὰ νὰ θανατωθοῦν ὅλα τὰ παιδιά, ὅσα ἦσαν στὴν Βηθλεέμ, Ἄγγελος Κυρίου φάνηκε σὲ ὄνειρο στὸν Ἰωσὴφ λέγοντας: Σήκω καὶ πάρε τὸ παιδὶ καὶ τὴν μητέρα του καὶ φεῦγε στὴν Αἴγυπτο. Φεύγει λοιπὸν στὴν Αἴγυπτο ἡ Θεοτόκος μαζὶ μὲ τὸ βρέφος γιὰ δύο αἴτια:

   α΄) γιὰ νὰ ἐκπληρωθεῖ τὸ ρηθὲν διὰ τοῦ προφήτου Ὠσηὲ λέγοντος· «Ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου» (Ὠσ. ια΄ 1) καὶ

   β΄) γιὰ νὰ φραγεῖ κάθε στόμα τῶν αἱρετικῶν.

   Διότι ἂν δὲν ἔφευγε ὁ Κύριος, ἀλλὰ συλλαμβάνονταν ἀπ’ τὸν Ἡρώδη, ἐὰν μὲν καὶ φονευόταν ἀπὸ ἐκεῖνον, θὰ εἶχε βέβαια ἐμποδισθεῖ ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ἐὰν δὲ καὶ δὲν φονευόταν, γιὰ νὰ τελειώσει (ὁλοκληρώσει) τὴν οἰκονομία, εἶναι βέβαιο πὼς θὰ φαινόταν στοὺς πολλοὺς ὅτι δὲν φόρεσε τὴν ἀνθρώπινη φύση πραγματικὰ καὶ στ’ ἀλήθεια, ἀλλὰ μόνον κατὰ δόκηση καὶ φαντασία. Ἐπειδή, ἂν φοροῦσε σάρκα ἀληθινή, φυσικὰ καὶ θὰ εἶχε κοπεῖ ἀπὸ τὴν σπάθη. Ἂν λοιπὸν οἱ ἄθλιοι αἱρετικοὶ τόλμησαν νὰ ποῦνε τοῦτο, ὅτι δηλαδὴ κατὰ φαντασία ὁ Κύριος γεννήθηκε, ὅπως ὁ θεομάχος Μάνης καὶ οἱ ὁπαδοί του Μανιχαῖοι, -ἂν καὶ δὲν ἔλαβαν γιὰ τοῦτο καμμία αἰτία καὶ ἀφορμή-, πόσῳ μᾶλλον θὰ τὸ ἔλεγαν ἐὰν ἔβρισκαν καὶ αἰτία; Διὰ τοῦτο λοιπὸν φεύγει ὁ Κύριος στὴν Αἴγυπτο γιὰ τὶς δύο αὐτὲς αἰτίες. Καὶ ἐπιπλέον, γιὰ νὰ συντρίψει καὶ τὰ εἴδωλα ποὺ βρίσκονταν στὴν Αἴγυπτο.*

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 2ος, σελ. 410-413. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄.

Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι.

 

Κοντάκιον. Ἦχος γ΄.

Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν Ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι, μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δέ, μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

 

Μεγαλυνάριον.

Δόξα ἐν ὑψίστοις πᾶσα πνοή, ἐν χαρᾷ βοάτῳ τῷ τεχθέντι ἐν Βηθλεέμ· ἐπὶ γῆς γὰρ ὤφθης, δωρούμενος εἰρήνην· τὴν τούτου προσκυνήσωμεν θείαν Γέννησιν.