Ἡ «ἀπάντηση» τῆς γῆς
Κάποτε σ’ ἕνα χωριό, φιλονικοῦσαν δυὸ πρωτοξάδελφοι
γιὰ τὰ σύνορα τῶν χωραφιῶν τους, καὶ μὴ μπορῶντας νὰ βροῦν λύση ἀπὸ μονάχοι
τους, κατέφυγαν σ’ ἕναν σοφὸ γεροχωρικό.
Ἐκεῖνος ἄκουσε
μὲ προσοχὴ καὶ τοὺς δυό, κ’ ὕστερα πῆγε μαζί τους στὰ χωράφια. Γονάτισε στὸ
διαφιλονικούμενο κομμάτι, ἔσκυψε στὴν γῆ καὶ τὴν «ρώτησε» νὰ τοῦ πεῖ σὲ ποιὸν ἀπὸ
τοὺς δύο ἀνῆκε τὸ διαμφισβητούμενο μέρος. Ἔπειτα ἀκούμπησε τὸ κεφάλι στὸ χῶμα κι
«ἄκουσε» τὴν ἀπόκριση.
Κατόπιν σηκώθηκε καὶ τοὺς λέει:
– Πῆρα τὴν «ἀπάντηση» ἀπὸ τὴν γῆ καὶ θὰ σᾶς
πῶ.
– Τί σοῦ εἶπε λοιπόν; Τί σοῦ εἶπε;
ρώτησαν οἱ δυό τους μ’ ὁλοφάνερη ἀγωνία.
– Μοῦ εἶπε: Αὐτοὶ ἀνήκουν σ’ ἐμένα, κι ὄχι ἐγὼ σ’ ἐκείνους!...
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄ ἔκδοση,
βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)