Ὁ ὅσιος Γελάσιος
Ἑορτάζει τὴν λα΄
(31η) Δεκεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὁ Γελάσιος, ἄχρι καὶ τέλους βίου,
Τὸν ἄξιον γέλωτος ἦν γελῶν βίον.
Σημειώνουμε ἐδῶ τὸ
κατόρθωμα, τὸ ὁποῖο ἔκαμε ὁ μακάριος ἀββᾶς Γελάσιος, δηλωτικὸ τῆς ἄκρας ἀπροσπαθείας
του, (τὸ ὁποῖο σημειώνει ὁ Εὐεργετινός), καὶ εἶναι τὸ ἑξῆς:
Ὁ ὅσιος τοῦτος εἶχε ἕνα βιβλίο ποὺ περιεῖχε τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Νέα Γραφή, τὸ ὁποῖο βρισκόταν στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ τὸ ἀναγινώσκουν οἱ ἀδελφοί καὶ εἶχε τιμὴ δεκαοκτὼ νομίσματα. Ἀφοῦ ἦλθε κάποιος ξένος ἀδελφὸς τὸ ἔκλεψε, ὁ δὲ ὅσιος Γελάσιος, ἂν καὶ κατάλαβε ὅτι αὐτὸς τὸ ἔκλεψε, δὲν τὸν κυνήγησε. Ὁ κλέφτης λοιπόν, πῆγε στὴν πόλη καὶ ζητοῦσε νὰ τὸ πουλήσει δεκαέξι νομίσματα. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἤθελε νὰ τὸ ἀγοράσει τὸ πῆρε καὶ τὸ ἔδειξε στὸν ἴδιο τὸν Ἀββᾶ Γελάσιο. Ὁ δὲ Ὅσιος βλέποντάς το προσποιήθηκε ὅτι δὲν ἤξερε τίποτε καὶ εἶπε στὸν ἄνθρωπο:
– Καλὸ εἶναι καὶ ἀγόρασέ το στὴν τιμὴ τὴν
ὁποία ζητεῖ.
Καὶ ἀφοῦ
ἐπέστρεψε ἐκεῖνος πρὸς τὸν κλέφτη τοῦ εἶπε:
– Ἔδειξα τὸ βιβλίο στὸν ἀββᾶ Γελάσιο καὶ μοῦ
εἶπε ὅτι δὲν εἶναι ἄξιο τόσης τιμῆς, ὅση ζητᾶς.
Κι ὁ
κλέφτης τοῦ εἶπε:
– Δὲν σοῦ εἶπε ἄλλο τίποτε ὁ Γέροντας;
Ἀποκρίθηκε
ὁ ἄνθρωπος:
– Ὄχι.
Ἔτσι ὁ
κλέφτης ἀφοῦ ἦρθε σὲ κατάνυξη ἀπὸ τὴν ἀνεξικακία τοῦ γέροντος, εἶπε:
– Δὲν θέλω πλέον νὰ πουλήσω τὸ βιβλίο.
Τὸ πῆρε
λοιπόν, καὶ πῆγε στὸν ὅσιο Γελάσιο καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ τὸ δεχθεῖ, ὁ δὲ Ὅσιος
δὲν ἤθελε. Κι ὁ κλέφτης εἶπε:
– Ἐὰν δὲν τὸ πάρεις, ἐγὼ δὲν ἔχω ἀνάπαυση.
Τότε τοῦ λέγει
ὁ Ὅσιος:
– Ἐὰν δὲν ἀναπαύεσαι, ἰδοὺ τὸ λαμβάνω.
Κ’ ἔτσι,
ἀπὸ τὴν πράξη τούτη τοῦ γέροντος ὠφελήθηκε ὁ κλέφτης ἀδελφὸς ἕως τέλους τῆς
ζωῆς του.
Ταῖς
Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς
τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 2ος, σελ. 450. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).