«Αὐτὴ εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς καρποφόρου προσευχῆς…»
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Μερικὲς φορές, ἔχουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι προσευχόμαστε θερμά, ἀλλὰ ἡ προσευχὴ δὲν φέρει στὴν καρδιά μας τοὺς καρποὺς τῆς εἰρήνης καὶ τῆς χαρᾶς, τὰ πολύτιμα αὐτὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιατί;
Ὁ λόγος εἶναι
ὅτι, λέγοντας τὴν προσευχή μας, δὲν
ἔχουμε εἰλικρινὰ μετανοήσει γιὰ τὰ ἁμαρτήματα ποὺ μᾶς βαραίνουν καὶ μὲ τὰ
ὁποῖα λυπήσαμε τὸν Κύριο. Ἂν ὅμως τὰ θυμηθοῦμε μὲ πόνο καὶ συντριβή, τότε «ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα»
(Φιλιπ. δ΄ 7) θὰ κατακλύσει τὴν καρδιά μας.
Στὶς
προσευχὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπάρχει μία ἀπαρίθμηση ἁμαρτημάτων, ἀλλὰ ὄχι
ὅλων. Συχνὰ λοιπὸν συμβαίνει νὰ μὴν ἀναφέρονται ὁρισμένα προσωπικά μας
ἁμαρτήματα. Αὐτά, πρέπει νὰ τὰ φέρουμε μόνοι μας στὸν νοῦ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς
προσευχῆς μας. Νὰ ἀναγνωρίζουμε ἔτσι τὴν σοβαρότητά τους καὶ νὰ νοιώθουμε
ταπείνωση καὶ συντριβή. Αὐτὴ εἶναι ἡ
προϋπόθεση τῆς καρποφόρου προσευχῆς.
* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν
Χριστῷ ζωή μου», (56) σελ. 41, 42.