Εἶπε Γέρων…
Ἕνας
ἀδελφὸς στὸ Κοινόβιο τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου στὴν Παλαιστίνη, τριανταπέντε ὁλόκληρα
χρόνια ἔτρωγε μόνο ψωμὶ μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα καὶ δὲν ἔβγαινε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία.
Ὅσο κι ἂν κοπιάσεις νὰ
σπείρεις στὸν δρόμο ποὺ πατιέται, χλωρὸ φύλλο δὲν φυτρώνει· ἄλλο τόσο κι ἂν
μοχθήσεις νὰ καλλιεργήσεις καρδιὰ βαρυμένη μὲ βιοτικὲς μέριμνες, ἄδικα
κοπιάζεις, εἶναι ἀδύνατο νὰ βλαστήσει ἀρετές. Γι᾿ αὐτὸ οἱ Πατέρες διάλεξαν τὴν
ξενιτεία, λέγει κάποιος Ἀββᾶς.
Τρισευτυχισμένος
ὁ μοναχὸς ποὺ ὑπομένει κόπους καὶ δοκιμασίες εὐχαριστῶντας τὸν Θεό,
συνήθιζε νὰ λέγει ὁ ἀββᾶς Κόπρις.
Κάποτε ἀρρώστησε ὁ ἴδιος πολὺ βαρειὰ καὶ
κατέπληξε τοὺς ἀδελφοὺς μὲ τὴν ἀξιοθαύμαστη ὑπομονή του. Οὔτε μιὰ φορὰ δὲν
ζήτησε νὰ τοῦ γίνει ἡ παραμικρὴ ἐπιθυμία καὶ ἡ προσευχὴ δὲν ἔλειψε οὔτε στιγμὴ
ἀπὸ τὰ χείλη του.
Οἱ παλαιοὶ Πατέρες, ἔλεγε κάποιος Γέροντας, ὅταν γινόταν γνωστὴ στοὺς ἄλλους ἡ πνευματική τους ἐργασία, δὲν τὴν
ἔβλεπαν σὰν ἀρετή, ἀλλὰ σὰν ἁμαρτία.
Ὅποιος πειρασμὸς κι ἂν βρεῖ
τὸν ταπεινόφρονα, λέγει ὁ ἀββᾶς
Ποιμήν, νικᾶ γιατὶ σωπαίνει.