ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ
(Ῥωμ. ιγ΄ 11 – ιδ΄ 4)
«Ἀδελφοί, νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν.
ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός.
ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ,
ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας.
Τὸν δὲ ἀσθενοῦντα τῇ πίστει προσλαμβάνεσθε, μὴ εἰς διακρίσεις διαλογισμῶν.
ὃς μὲν πιστεύει φαγεῖν πάντα, ὁ δὲ ἀσθενῶν λάχανα ἐσθίει.
ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· ὁ Θεὸς γὰρ αὐτὸν προσελάβετο.
σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν.»
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Ἀδελφοί, τώρα εἶναι πιὸ κοντὰ ἡ ἡμέρα τῆς σωτηρίας καὶ ἀπολυτρώσεώς μας, παρ’ ὅσο ἦταν τότε ποὺ πιστεύσαμε.
Ἡ νύχτα, (δηλαδὴ ἡ παρούσα ζωή, ποὺ μοιάζει μὲ νύχτα), ἔχει πλέον προχωρήσει· καὶ ἡ ἡμέρα (τῆς μελλούσης ζωῆς καὶ τῆς ἐκδημίας μας πρὸς τὸν οὐρανὸ) πλησίασε. Ἂς ἀποθέσουμε, λοιπόν, κι ἂς πετάξουμε ἀπ’ τὴν ψυχή μας καὶ τὴν ζωή μας τὰ ἔργα τοῦ σκότους κι ἂς ἐνδυθοῦμε, σὰν φωτεινὰ ὄπλα, τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς.
Ἂς ζοῦμε κι ἂς φερόμασθε μὲ εὐπρέπεια καὶ σεμνότητα, ὅπως ἐκεῖνος, ποὺ περπατᾶ τὴν ἡμέρα καὶ τὸν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι. Ὄχι μὲ ἁμαρτωλὰ φαγοπότια καὶ μέθες, οὔτε μὲ πράξεις αἰσχρὲς κι ἐξευτελιστικές, οὔτε μὲ φιλονεικίες καὶ ζηλοφθονίες.
Ἀλλά, σὰν πολυτιμότατο φόρεμα τῆς ψυχῆς σας, ἐνδυθεῖτε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό· καὶ μὴ φροντίζετε γιὰ τὶς ἱκανοποιήσεις τῶν ἄτακτων καὶ παράνομων ἐπιθυμιῶν τῆς σάρκας.
Ἐκεῖνον τὸν ἀδελφό, ποὺ εἶναι ἀδύνατος στὴν πίστη πρέπει νὰ τὸν δέχεσθε καὶ νὰ τὸν ἀγκαλιάζετε μὲ στοργή, χωρὶς νὰ συζητᾶτε καὶ νὰ ἐπικρίνετε τὶς ἀντιλήψεις του.
Ἄλλος μὲν πιστεύει, ὅτι ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τρώει ὅλα τὰ φαγητά· ὁ ἀσθενὴς ὅμως στὴν πίστη τρώει λάχανα, (διότι φοβᾶται μήπως μολυνθεῖ ἀπὸ τ’ ἄλλα φαγητὰ καὶ χάσει τὴν ψυχή του).
Ἐκεῖνος ποὺ τρώει ἀπ’ ὅλα, ἂς μὴ καταφρονεῖ κι ἐξευτελίζει (ὡς ὀλιγόπιστο καὶ στενοκέφαλο) τὸν ἄλλον. Κι ἐκεῖνος πάλι ποὺ δὲν τρώει ἀπ’ ὅλα, ἂς μὴ κατακρίνει τὸν ἄλλον· διότι καὶ αὐτὸν ὁ Θεὸς τὸν ἔχει δεχθεῖ καὶ προσλάβει στὴν Ἐκκλησία Του.
Ἔπειτα σὺ ποιὸς εἶσαι ποὺ κατακρίνεις ξένο δοῦλο; Ἐὰν στέκεται ἢ ἐὰν πέφτει, εἶναι ὑπεύθυνος ἀπέναντι τοῦ Κυρίου του. Ἐσὺ τὸν κατακρίνεις, αὐτὸς ὅμως (ἐὰν καταφύγει στὸν Θεὸ) θὰ σταθεῖ. Διότι ὁ Θεὸς ἔχει τὴν δύναμη νὰ τὸν στηρίξει στὴν πίστη.