Ὁ ὅσιος Ἀγαπητὸς ἐπίσκοπος Σινάου, ὁμολογητὴς καὶ θαυματουργός

Ὁ ὅσιος Ἀγαπητὸς ἐπίσκοπος Σινάου, ὁμολογητὴς καὶ θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὃν ἠγάπησας, Ἀγαπητέ, Δεσπότην,

Οὗτος καλεῖ σε πρὸς τόπους, οὓς ἠγάπας.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος Ἀγαπητὸς ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Διοκλητιανοῦ, καταγόμενος ἀπ’ τὴν Καππαδοκία, γυιὸς Χριστιανῶν γονέων. Ὅταν ἦταν νέος κατὰ τὴν ἡλικία, πῆγε σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ μοναστήρια ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ, στὸ ὁποῖο ἦσαν ἕως χίλιοι μοναχοί. Κι ἀφοῦ ἀπ’ αὐτοὺς συνέλεξε διάφορες ἀρετές, ὅπως ἡ μέλισσα συναθροίζει ἀπ’ τὰ διάφορα ἄνθη, ἔγινε δόκιμος ἐργάτης τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καὶ κατέφθειρε τὸ σῶμα του μὲ νηστεία κι ἀγρυπνία καὶ μὲ τὴν ἐγκράτεια. Διότι σὲ διάστημα ὀγδόντα ὁλόκληρων ἡμερῶν ἔτρωγε μόνο φλοιοὺς τῶν λουπιναρίων καὶ στάκτη ἀντὶ ψωμιοῦ· ἀλλὰ καὶ τὸν ὕπνο νίκησε, ὅσον εἶναι δυνατὸ στὸν ἄνθρωπο.

   Τοῦτος ὁ Ὅσιος ἦταν εὔχρηστος κ’ ἐπιτήδειος στὶς ὑπηρεσίες τῶν ἀδελφῶν τοῦ μοναστηριοῦ κι ὅλους τοὺς μοναχοὺς ὀνόμαζε ἀφέντες του καὶ ὡς δεσπότες αὐτοὺς νόμιζε· γι’ αὐτὸ κι ἀξιώθηκε νὰ λάβει παρὰ Θεοῦ τὴν χάρη τῶν θαυμάτων. Καὶ μόνον διὰ τῆς προσευχῆς του δηλαδή, θανάτωσε ἕνα δράκοντα καὶ γιάτρεψε μία παρθένο ποὺ ἔπασχε ἀπὸ ἀσθένεια· διὰ τοῦτο καὶ ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν καὶ τὸν θαύμαζαν. Ὁ δὲ βασιλεὺς Λικίνιος, μαθαίνοντας περὶ τούτου τοῦ Ἁγίου ὅτι εἶναι ἀνδρεῖος στὸ σῶμα, τὸν ἔλαβε –δίχως ὁ ἴδιος νὰ θέλει– καὶ τὸν συναρίθμησε μὲ τοὺς στρατιῶτες του. Ὁ δὲ Ἅγιος καί ’κεῖ εὑρισκόμενος δὲν ἀμελοῦσε τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, ἀλλὰ καὶ τὶς στρατιωτικὲς ὑπηρεσίες ἔκαμε ἀνελλιπῶς καὶ τοὺς συνηθισμένους κόπους τῆς ἀσκήσεως ἀκολουθοῦσε. Κι ὄχι μόνο τὶς ἀνίατες καὶ θανατηφόρους ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων γιάτρευε ὁ ἀοίδιμος, ἀλλὰ κι αὐτὲς τῶν ἀλόγων καὶ βοῶν καὶ παντὸς ἄλλου ζώου, μὲ μόνη τὴν ἐπιφάνειά του καὶ παρουσία.

   Ἐπειδὴ τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, εἶδε ὁ Ἅγιος νὰ τιμωροῦνται σκληρὰ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ οἱ καλλίνικοι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ Βικτωρῖνος, Δωρόθεος, Θεόδουλος καὶ Ἀγρίππας, θέλησε κι αὐτὸς νὰ γίνει κοινωνὸς τοῦ μαρτυρίου τους. Ἔτσι, ἀφοῦ ἐκεῖνοι τελειώθηκαν δι’ ἀποκεφαλισμοῦ κ’ ἔλαβαν τὰ στεφάνια τῆς ἀθλήσεως, τότε καὶ τοῦτος ὁ μακάριος Ἀγαπητὸς χτυπήθηκε μὲν μὲ τὸ ἀκόντιο, διαφυλάχθηκε ὅμως ἀβλαβὴς γιὰ τὴν σωτηρία πολλῶν ἄλλων. Κι ὅταν ὁ Λικίνιος βγῆκε ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ ὁ μέγας Κωνσταντῖνος ἔλαβε ὅλη τὴν βασιλεία τῶν Ρωμαίων, τότε συνέβη ἡ ἀκόλουθη ὑπόθεση:

   Κάποιος δοῦλος τοῦ βασιλέως ποὺ ἦταν χρήσιμος σὲ διάφορες ὑπηρεσίες δαιμονίσθηκε ἀπὸ πνεῦμα ἀκάθαρτο, φώναζε καὶ καλοῦσε κατ’ ὄνομα τὸν ἅγιο τοῦτον Ἀγαπητό. Γι’ αὐτὸ κι ὁ βασιλεὺς τὸν ἔφερε στὸ παλάτι κ’ εὐθὺς ἅμα προσευχήθηκε ὁ Ὅσιος διώχθηκε ὁ δαίμονας κ’ ἔλαβε ὁ δοῦλος τὴν γιατρειά. Ὁ δὲ Ἅγιος ἄλλη χάρη δὲν ζήτησε ἀπ’ τὸν βασιλέα, παρὰ μόνο νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπ’ τὴν στρατιωτικὴ τέχνη καὶ νὰ πάει στὴν ἀγαπημένη του ἡσυχία, κι ἀμέσως ὁ βασιλεὺς ἐπένευσε σὲ τοῦτο. Ἀφοῦ δὲ γύρισε ὁ Ἅγιος στὴν ἡσυχία του, ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Σινάου (ἡ ὁποία κοινῶς ὀνομάζεται Σιναοῦ καὶ εἶναι τιμημένη μὲ θρόνο ἐπισκόπου ὑπὸ τὸν μητροπολίτη Ἱεραπόλεως) ἔλαβε τὸν Ἅγιο τοῦτον καὶ –δίχως ὁ ἴδιος νὰ θέλει– τὸν χειροτόνησε ἱερέα. Κι ἀφοῦ μετ’ ἀπὸ λίγο καιρὸ ἐκεῖνος (ὁ ἐπίσκοπος) ἐτελεύτησε, ὁ μέγας τοῦτος Ἀγαπητὸς χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Σιναοῦ μὲ ψῆφο Θεοῦ καὶ τῶν ἱερέων καὶ ὅλου τοῦ λαοῦ.

   Κ’ εὐθὺς μόλις ἔγινε Ἀρχιερεύς, ἔκανε μεγαλύτερα θαύματα κι ἀξιώθηκε τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος. Καὶ σ’ ἀπόδειξη καθαρὴ τῶν λεγομένων πρέπει ν’ ἀναφέρουμε ἐδῶ κάποιες προφητεῖες καὶ θαυματουργίες, τὶς ὁποῖες ἔκαμε ὁ Ἅγιος. Μία γυναῖκα ποὺ ἄκουσε περὶ τούτου τοῦ ἁγίου καὶ ἀγαποῦσε (ποθοῦσε, ἐπιθυμοῦσε) ν’ ἀπολαύσει τὴν εὐλογία του πῆγε σ’ αὐτόν. Βλέποντάς την ὁ Ἅγιος τῆς εἶπε ὅλα ὅσα ἔπραξε παιδιόθεν καὶ ἀφοῦ τὴν νουθέτησε καὶ τὴν ὠφέλησε τὴν ἀπέστειλε (ἔδιωξε). Κ’ ἕναν διάκονο ποὺ βρισκόταν στὴν Ἡράκλεια τῆς Θράκης καὶ ἦλθε πρὸς αὐτὸν χάριν εὐλογίας, τὸν ἤλεγξε ὁ Ἅγιος ὅτι ἔφθειρε μία παρθένο. Καὶ τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου Σιλανδέων Δαμιανοῦ τοῦ ὁποίου τὰ χωράφια τ’ ἀφάνιζε ὁ παραρρέων ποταμός, ποὺ ἔτρεχε τὸν χειμῶνα· ὁ δὲ ἅγιος Ἀγαπητὸς διὰ τῆς προσευχῆς του γύρισε τὸν ποταμὸ ἀπὸ ἄλλον τόπο κ’ ἔτσι ἔμειναν ἀβλαβῆ τὰ χωράφια τοῦ ἐπισκόπου. Καὶ ἄλλα πολλὰ θαύματα ἔκαμε ὁ Ἅγιος, τὰ ὁποῖα περιέχει ἡ κατ’ αὐτὸν ἱστορία, περισσότερα ἀπὸ ἑκατό. Τοῦτος καὶ μὲ μόνο τὸ πιάσιμο τοῦ χεριοῦ του, καὶ μὲ μόνη τὴν σκιὰ τοῦ σώματός του, καὶ μὲ μόνο τὸν λόγο του γιάτρευε ἀνίατα πάθη. Καλῶς λοιπὸν καὶ θεοφιλῶς πολιτευσάμενος καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 282-284. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).