«Ἐπὰν δὲ ὁ
ἰσχυρότερος … νικήσῃ αὐτόν»
(Λουκ. ια΄ 22)
Μὴ θαρρέψης μόνος
εἰς τὴν μάχην τοῦ κακοῦ.
Λίγες ἡμέρες γνώρισα –τὸ ἔχω στὴν ψυχή μου–
μὲ καθαρὴ καὶ ἤρεμη τὴ φαύλη νόησί μου.
Δὲν κρύβω τὴν κατάπικρη καὶ φοβερὴ ἀλήθεια
ὁ νοῦς μου εἶν’ μαύρη κόλαση· στεῖλέ μου Σὺ βοήθεια.
Σἂν προσπαθήσω μόνος μου νὰ φέρω τὴν γαλήνη
πιὸ πολὺ ’μπλέχω στῶν παθῶν καὶ λογισμῶν τὴ δίνη.
Υἱὲ Θεοῦ
συχώραμε, Χριστὲ συμπάθησέ με
κι’ ἀπ’ τὴ
μανία τοῦ ἐχθροῦ ἐν τάχει λύτρωσέ με.
Τὸ εἶπαν κι’ ἄλλοι πιὸ μπροστά, τὤπαν γιὰ τὸν καθένα
μὰ ’γὼ νομίζω μοναχὰ πὼς τὤπανε γιὰ μένα:
«Ὅταν τὸ νοῦ
καὶ τὴν ψυχὴ προσβάλλῃ ὁ ἐχθρός σου
μὴν ξεθαρρέψῃς μόνος σου, τρέχα στὸν Κύριό σου·
γιατ’ ἂν
θελήσῃς μόνος σου νὰ κατεβῇς στὴ μάχη
πληγὴ θὰ λάβῃς
γιατρειὰ ποὺ δύσκολα θὲ νἄχῃ.
Μὰ ἂν γερὰ στὸ
φρούριο κλειστῇς τῆς προσευχῆς σου
θὰ μένουν
πάντοτ’ ἄτρωτα τὰ μέλη τῆς ψυχῆς σου».
Καθάρισέ μου
κι’ ἅγνισε Κύριε, τὴν καρδία
κι’ ἀφάνισε
τῶν πειρασμῶν τὴ θλῖψι κι’ ἀκηδία.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄,
Ἀθῆναι 1975, σελ. 202.)