Ὁ ὅσιος Λουκᾶς ὁ ἐν τῷ Στειρίῳ ὄρει

Ὁ ὅσιος Λουκᾶς ὁ ἐν τῷ Στειρίῳ ὄρει

Ἑορτάζει τὴν ζ΄ (7η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἔπλησε Λουκᾶς θαυμάτων τὴν Ἑλλάδα,

Ὃς οὐδὲ νεκρὸς παύεται τῶν θαυμάτων.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος Λουκᾶς ἦταν γέννημα καὶ θρέμμα τῆς Ἑλλάδος, οἱ δὲ πρόγονοί του κατάγονταν ἀπ’ τὴν νῆσο Αἴγινα. Μὴ ὑποφέροντας, ὅμως, τὶς συνεχεῖς καταδρομὲς τῶν Ἀγαρηνῶν ἀναχώρησαν ἀπ’ τὴν πατρίδα τους καὶ μετοίκησαν στὴν Ἑλλάδα, κατὰ τὰ μέρη τῆς Φωκίδας, σ’ ἕνα χωριὸ Καστόριο καλούμενο, στὸ ὁποῖο γεννήθηκε ὁ μακάριος Λουκᾶς, ἐν ἔτει 920. Τοῦτος, λοιπόν, παιδιόθεν ἔκαμε ἀποχὴ ὄχι μόνο τοῦ κρέατος, ἀλλὰ καὶ αὐγοῦ καὶ τυριοῦ. Φαγητὸ καὶ ποτό του ἦταν τὸ κρίθινο ψωμὶ, τὰ ὄσπρια καὶ τὸ νερό. Πλὴν ὅμως, ἂν καὶ ὁ ἀοίδιμος καταξήραινε τὸ σῶμα του μὲ πᾶσα κακοπάθεια καὶ σκληραγωγία, ἐντούτοις, νόμιζε τρυφὴ καὶ χορτασμό του τὸ νὰ τρέφει τοὺς πεινῶντες καὶ νὰ ἐνδύει τοὺς γυμνούς. Γι’ αὐτὸ καὶ πολλὲς φορὲς ἔδιδε καὶ τὸ ἴδιο του τὸ φόρεμα στοὺς φτωχούς, κι αὐτὸς ἐπέστρεφε γυμνὸς στὸν οἶκο του. Καὶ ὅταν προσευχόταν πρὸς τὸν Θεὸ σηκώνονταν τὰ πόδια του ψηλὰ ἀπ’ τὴν γῆ ἕως μία πῆχυ καὶ στέκονταν στὸν ἀέρα μετέωρα.

   Κι ἀφοῦ ἔγινε μοναχός, δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ διηγηθεῖ πόση ἐγκράτεια καὶ πόση κακοπάθεια μεταχειριζόταν ὁ τρισόλβιος. Καὶ διατρέχοντας ὅλους σχεδὸν τοὺς παραθαλάσσιους τόπους ἔγινε σὲ πολλοὺς αἴτιος σωτηρίας διὰ τῶν πολλῶν θαυμάτων ποὺ ἐνεργοῦνταν παρ’ αὐτοῦ. Ὕστερα δὲ ἀφήνοντας τὶς μεταβάσεις τῶν τόπων πῆγε στὸ ὄρος τὸ καλούμενο Στείριο καί, ἀφοῦ ἔκαμε σ’ αὐτὸ ἑπτὰ χρόνους, προεῖπε σ’ ὅλους τοὺς μαθητές του ὅτι θὰ πεθάνει. Κ’ ἔτσι τελειώθηκε παραδίδοντας ἐν εἰρήνῃ τὴν ψυχή του στὸν Κύριο.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 230, 231. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).