ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι΄
(Α΄ Κορ. δ΄ 9 – 16)
«Ἀδελφοί,
ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν
τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις.
ἡμεῖς
μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί·
ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι.
ἄχρι
τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν
καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν,
διωκόμενοι ἀνεχόμεθα,
βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν,
πάντων περίψημα ἕως ἄρτι.
Οὐκ
ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ.
ἐὰν
γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ
Ἰησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα.
παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.»
Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἐμᾶς τοὺς Ἀποστόλους μᾶς ἔχει
δείξει στὰ μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων σὰν τοὺς πιὸ τελευταίους, σὰν
καταδικασμένους σὲ θάνατο, ποὺ βαδίζουν στὸν τόπο τῆς ἐκτελέσεως. Διότι γίναμε
παράδοξο θέαμα σ’ ὅλο τὸν κόσμο, στοὺς ἀγγέλους ποὺ θαυμάζουν, καὶ στοὺς ἀνθρώπους
ποὺ χλευάζουν.
Ἐμεῖς (οἱ Ἀπόστολοι θεωρούμαστε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους
τοῦ κόσμου) μωροὶ καὶ ἀνόητοι γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Σεῖς ὅμως εἶσθε
φρόνιμοι καὶ συνετοὶ ἐν Χριστῷ! Ἐμεῖς εἴμαστε ἀσθενεῖς καὶ ἀδύνατοι. Σεῖς ὅμως
εἶστε ἰσχυροὶ καὶ ἀκατανίκητοι! Σεῖς εἶστε ἔνδοξοι, ἐμεῖς δὲ περιφρονημένοι καὶ
ἐξουθενωμένοι.
Ἀπ’ τὴν ἡμέρα ποὺ λάβαμε τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα
καὶ μέχρις αὐτῆς τῆς ὥρας, (ζοῦμε ἀνάμεσα σὲ πλῆθος ἀπὸ ταλαιπωρίες καὶ περιπέτειες).
Καὶ πεινοῦμε καὶ διψοῦμε· καὶ δὲν ἔχουμε ροῦχα γιὰ νὰ προφυλαχθοῦμε ἀπὸ τὶς
κακοκαιρίες καὶ δεχόμαστε ραπίσματα καὶ γρονθοκοπήματα, καὶ συνεχῶς μετακινούμαστε
ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, χωρὶς νἄχουμε πουθενὰ σταθερὴ παραμονή.
Καὶ κοπιάζουμε ἐργαζόμενοι μὲ τὰ ἴδια μας τὰ
χέρια. Ὅταν οἱ ἄπιστοι μᾶς ἐμπαίζουν καὶ μᾶς βρίζουν ἐμεῖς τοὺς εὐλογοῦμε κ’ εὐχόμαστε
ἀγαθὰ γι’ αὐτούς. Ὅταν μᾶς καταδιώκουν, δείχνουμε μακροθυμία καὶ ὑπομονὴ ἀπέναντί
τους.
Ὅταν μᾶς δυσφημοῦν καὶ μᾶς διαβάλλουν, ἐμεῖς
προσπαθοῦμε μὲ λόγια καλωσύνης καὶ ἀγάπης νὰ τοὺς καταπραΰνουμε καὶ τοὺς ἡμερώσουμε.
Σὰν τὰ πλέον ρυπαρὰ πράγματα τοῦ κόσμου ἔχουμε γίνει, σὰν ἀποσπογγίσματα γιὰ
πέταμα θεωρούμαστε στὰ μάτια ὅλων ἕως τὴν στιγμὴ αὐτή.
Μ’ αὐτὰ ποὺ σᾶς γράφω δὲν θέλω νὰ σᾶς
πικράνω καὶ ντροπιάσω, ἀλλὰ σὰν παιδιά μου ἀγαπητά σᾶς συμβουλεύω.
Διότι ἔστω κι ἂν ἔχετε παρὰ πολλοὺς
παιδαγωγοὺς καὶ δασκάλους κατὰ Χριστόν, δὲν ἔχετε ὅμως πολλοὺς πατέρες. Ἕνας εἶναι
ὁ πατέρας σας, ἐγώ. Διότι ἐγώ, μὲ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, σᾶς ἔχω
γεννήσει πνευματικῶς στὴν νέα ζωὴ διὰ μέσου τοῦ Εὐαγγελίου.
Σᾶς παρακαλῶ, λοιπόν, σὰν παιδιά μου ἀγαπημένα,
νὰ γίνεστε μιμητές μου.