Εἶπε Γέρων…
Ὁ λόγος ὁ καλὸς κάνει τὸν κακὸ καλό, ἔλεγε ὁ ὅσιος Μακάριος, ἐνῶ ὁ κακὸς λόγος καὶ τὸν καλὸν ἐρεθίζει.
Ἂν θέλεις νὰ προκόψεις στὸ καλό, λέγει ἄλλος Πατήρ, μὴ συγκατοικεῖς μὲ φθονερὸ ἄνθρωπο.
Θέλοντας ὁ ἀββᾶς Εὐτρόπιος νὰ δείξει σ᾿ ἕνα νέο μοναχὸ πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ ἔχει προσκόλληση στὰ γήϊνα, ἀλλὰ νὰ τὰ θεωρεῖ πρόσκαιρα καὶ νὰ τὰ περιφρονεῖ, τοῦ ἔδωσε αὐτὴ τὴν συμβουλή:
— Χόρτο φάγε, χόρτο φόρεσε, σὲ χόρτο κοιμήσου.
Σὰν πλησίαζε ἡ ἐνάτη ὥρα, θύμιζε στὸν ὅσιο Σισώη ὁ μαθητής του νὰ σηκωθεῖ νὰ φάγει τὸ λίγο ψωμάκι του.
— Δὲν φάγαμε τέκνον; ρωτοῦσε ὁ Γέροντας.
— Ὄχι ἀκόμη, Ἀββᾶ.
— Ἔ, τότε ἂς φᾶμε.
Δὲν αἰσθανόταν τὴν ἀνάγκη τῆς ὑλικῆς τροφῆς, γιατὶ τρεφόταν μὲ πνευματικὴ ἡ καθαρὴ ψυχή του.
Στὶς τελευταῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς του ὁ ἀββᾶς Παμβὼ εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια στοὺς ἀδελφοὺς ποὺ βρέθηκαν γύρω του:
— Ἀφ᾿ ὅτου ἔγινα Καλόγηρος, παιδιά μου, οὔτε μία φορὰ δὲν μετανόησα γιὰ κουβέντα ποὺ βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα μου. Κι ὅμως, τώρα πάω στὸν Κύριό μου μὲ συναίσθηση πὼς δὲν ἔχω βάλει ἀκόμα ἀρχή.