Μὴν κάθεσαι
Ὅσο εἶν’ μέρα
κι’ εἶναι τὸ φῶς,
μὴ κάθεσαι ἐργάζου
μὲ προσευχὲς κι’ ἔργα καλὰ
πρὸς ἔξοδο ἑτοιμάζου.
Στοῦ βίου πιὰ περπάτησες
πολὺ τὸ μονοπάτι,
καὶ δὲν σ’ ἀπόμειν’ ἀπ’ αὐτὸ
παρὰ μικρὸ κομμάτι.
Σὲ λίγο νύχτα σκοτεινὴ
τὰ μάτια θὰ σφαλίσῃ
καὶ τάφος κρύος μέσ’ στὴ γῆ
τὸ σῶμα σου θὰ κλείσῃ.
Ἀλήθεια πόσοι ἀπ’ αὐτοὺς
ποὺ ἔχουν ἤδη φύγει
θἄθελαν γήϊνη ζωὴ νὰ τοὺς
χαρίζαν
λίγη.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου». Τόμος Α΄, Ἀθῆναι 1971, σελ 153.)