Εἶπε Γέρων…
Ἐγὼ
εἶμαι δοῦλος, ὁμολογοῦσε πρὸς δόξαν Θεοῦ, ὁ ἀββᾶς Σιλουανός, καὶ ὁ
Κύριός μου μὲ προστάζει:
«Ἐργάσου τὸ ἔργον μου καὶ ἐγὼ σὲ διατρέφω.
Τὸ πῶς, μὴ ἐρεύνα.» Ἂν λοιπὸν ἐργασθῶ, τρώγω ἀπὸ τὸν μισθό μου, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ
ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ἕνας
ἀδελφὸς ἐπισκέφθηκε τὸν ἀββᾶ Ἠσαΐα. Ὁ Γέροντας, γιὰ νὰ τὸν φιλοξενήσει, ἔβρασε
λίγη φακή.
— Ἤθελε κι ἄλλο βράσιμο, Ἀββᾶ, εἶπε ὁ
ἀδελφός, καθὼς ἔτρωγε.
— Ἂς εὐχαριστήσουμε τὸν Θεὸ ποὺ κάναμε Πάσχα σήμερα, παιδί μου, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ἀββᾶς. Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι μεγάλη ἀνακούφιση.
Θυμώδης
ἄνθρωπος καὶ νεκρὸ ἀκόμη ἂν ἀξιωθεῖ ν᾿ ἀναστήσει, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων, δὲν θὰ
γίνει δεκτὸς στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Εἶναι
μακάριος ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίστηκε καὶ ἀπέβαλε τὰ ἐνδύματα ποὺ τὸν σέρνουν στὴν κόλαση
καὶ ντύθηκε τὰ ἐνδύματα ποὺ τὸν ὁδηγοῦν στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἔλεγε ὁ
ἀββᾶς Ἠσαΐας.