Ὁ ὅσιος Ἀλέξιος ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ

Ὁ ὅσιος Ἀλέξιος ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ

Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Μαρτίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἄνθρωπος ἐν γῇ τοῦ Θεοῦ κληθεὶς μόνος,

Ἕξεις τι καινὸν κἂν πόλῳ, Πάτερ, μόνος.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ, Ἀλέξιε, πότμον ἀνέτλης.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος καταγόταν ἀπὸ τὴν παλαιὰ Ρώμη, ἦταν μοναχογυιὸς εὐγενῶν καὶ πλουσίων γονέων, τοῦ πατρικίου Εὐφημιανοῦ καὶ τῆς Ἀγλαΐδος, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Θεοδοσίου, ἐν ἔτει τπ΄ (380). Ὅταν ἔγινε ὁ γάμος του κι’ ἑτοιμάσθηκε ὁ νυμφικὸς θάλαμος, τότε ποὺ ἔπρεπε ὁ νυμφίος νὰ κοιμηθεῖ μὲ τὴν νύμφη, ὁ ἅγιος ἔδωκε ἕνα δακτυλίδι στὴν νύμφη κι ἀφοῦ τῆς εὐχήθηκε ἀνεχώρησε κρυφὰ ἀπ’ τὴν οἰκία τοῦ πατέρα του καὶ πῆγε στὴν Ἔδεσσα. Κι ἐκεῖ πρόσμενε στὴν ἐκκλησία δεκαοκτὼ χρόνους ντυμένος μὲ πενιχρὰ καὶ μπαλωμένα ροῦχα καὶ τρεφόμενος μὲ τὴν βοήθεια καὶ τὸ ἔλεος τῶν Χριστιανῶν.

   Ἀναχωρῶντας ἀπὸ κεῖ, -ἐπειδὴ δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ κρύβεται πάντοτε ἡ ἀρετή του, διότι πολὺ συχνὰ ἔτρεχαν σ’ αὐτὸν πολλοὶ κ’ ἐνωχλοῦσαν τὴν ἡσυχία του-, ποθοῦσε νὰ πάει στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας γιὰ νὰ προσμείνει στὸν ναὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου· δὲν πέτυχε ὅμως τὸ ποθούμενο, ἐπειδὴ ὁ ἄνεμος ἦταν ἀντίθετος καὶ παρασύρθηκε τὸ πλοῖο σ’ ἄλλο μέρος. Ἔτσι γύρισε πάλι στὴν Ρώμη κ’ ἐρχόμενος στὴν οἰκία τοῦ πατέρα του ἀγνώριστος καθὼς ἦταν κάθισε στὴν θύρα κ’ ἐκεῖ διάνυσε τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του περιγελώμενος ἀπ’ τοὺς δούλους του, ἐμπαιζόμενος καὶ παθαίνοντας τόσα πολλά, ὅσα εἶναι ἑπόμενο νὰ πάσχει ἄνθρωπος ξένος, ποὺ δὲν ἔχει καμμία παρρησία, ἀπὸ ἀνθρώπους τρυφηλοὺς καὶ ἄτακτους.

   Ὅταν ἔφτασε τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ζήτησε χαρτὶ κ’ ἔγραψε σ’ αὐτὸ ποιὸς εἶναι καὶ ἀπὸ ποιοὺς γονεῖς γεννήθηκε. Καὶ τοῦτο τὸ βάσταζε πάνω του ὁ ἅγιος καὶ μετὰ τὸν θάνατό του, μέχρις ὅτου ὁ βασιλιᾶς Ὀνώριος -ἀφοῦ πληροφορήθηκε ἀπὸ Θεοῦ τὰ περὶ τοῦ Ὁσίου-, πῆγε στὸ τίμιο λείψανό του καὶ παρακαλῶντας πολὺ τὸν ἅγιο καὶ ἀποθανόντα ἔλαβε τὸ χαρτί, τὸ ὁποῖο ἀναγνώσθηκε εἰς ἐπήκοον πάντων κ’ ἔκαμε ὅλους ὅσους ἄκουσαν νὰ ἐκπλαγοῦν. Τὸ δὲ ἅγιο λείψανό του ἐνταφιάσθηκε μὲ τιμὲς καὶ μεγαλοπρέπεια στὸν ναὸ τοῦ Ἀποστόλου καὶ κορυφαίου Πέτρου ἀναβλύζοντας πάντοτε μῦρα εὐώδη καὶ ἰατρεῖες διαφόρων ἀσθενειῶν σ’ ὅσους τὸ πλησιάζουν μὲ θερμὴ πίστη.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 98, 99. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).