Ὁ ὅσιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής

Ὁ ὅσιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής

Ἑορτάζει τὴν ε΄ (5η) Μαρτίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Σιγᾷς ὁ Μᾶρκος τῷ τεθνηκότων νόμῳ,

Ἀλλ’ οὐ σιγῇ δώσω σε καὶ τεθνηκότα.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος Μᾶρκος ἤκμασε κατὰ τὸ υλ΄ (430) ἔτος ἀπὸ Χριστοῦ καὶ ἀφοῦ ἔγινε σὲ ὅλα φιλόπονος ἐπιδόθηκε στὴν μελέτη τῶν θείων Γραφῶν κ’ ἔφτασε στὸ ἄκρο τῆς ἀσκήσεως καὶ ἀρετῆς. Σημεῖο καὶ ἀπόδειξη τῶν δύο τούτων εἶναι καὶ οἱ συγγραφέντες παρ’ αὐτοῦ λόγοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι γεμάτοι ἀπὸ κάθε παιδεία καὶ ὠφέλεια, καὶ ἡ δοθεῖσα σὲ αὐτὸν ἐνέργεια τῶν θαυμάτων. Κι ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦτα εἶναι ἀναγκαῖο ἐδῶ νὰ διηγηθοῦμε.

   Ὅταν ὁ ἅγιος ἡσύχαζε στὸ κελλί του καὶ πρόσεχε στὸν ἑαυτό του, ἦλθε σ’ αὐτὸν μία ὕαινα φέρνοντας ἕνα σκύμνο¹ της τυφλὸ καὶ μὲ τὸ ταπεινὸ σχῆμά της ἔδειχνε ὅτι παρακαλεῖ τὸν ἅγιο νὰ σπλαγχνισθεῖ τὸ γέννημά της καὶ νὰ γιατρέψει τὰ μάτια του. Ὁ δὲ ἅγιος ἀφοῦ ἔφτυσε στὰ τυφλὰ μάτια τοῦ νεογέννητου ζώου καὶ προσευχήθηκε τὰ ἔκαμε ὑγιῆ.

   Κι ἀφοῦ πέρασαν κάποιες ἡμέρες, ἔφερε στὸν ἅγιο ἡ ὕαινα ἕνα δέρμα μεγάλου κριαριοῦ, ὡς μισθὸ κ’ εὐχαριστία τῆς γιατρείας τοῦ τέκνου της, ἀλλ’ ὁ ἅγιος δὲν τὸ ἔλαβε μέχρις ὅτου ἡ ὕαινα ἔδειξε μὲ κάποια σχήματα ὅτι στὸ ἑξῆς δὲν θὰ βλάψει τὰ πρόβατα τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων². Συμπεραίνουμε δὲ ἐκ τούτου ὅτι, ἂν ὁ ἅγιος αὐτὸς ἦταν τόσο εὔσπλαγχνος καὶ συμπαθὴς στὴν ἄλογη φύση τῶν θηρίων, πόσο ἆραγε ἦταν εὔσπλαγχνος στοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ὁποίους ἡ κοινωνία τῆς φύσεως ἀπαιτεῖ νὰ σπλαγχνίζεται ὁ κάθε ἕνας ὡς ὁμογενεῖς καὶ ἀδελφούς;

   Τόση δὲ καθαρότητα εἶχε ὁ Ὅσιος, ὥστε ὁ πρεσβύτερος τῆς Σκήτης ὄμνυε (ὁρκιζόταν) κ’ ἔλεγε ὅτι καμμία φορὰ δὲν κοινώνησε τὸν ἅγιο τοῦτον μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια, ἀλλ’ ὅταν προσερχόταν γιὰ νὰ μεταλάβει, ἄγγελος Κυρίου τὸν κοινωνοῦσε, τοῦ ὁποίου τὸ χέρι ἔβλεπε ἀπὸ τὸν ἀγκῶνα νὰ βαστάζει τὴν ἁγία λαβίδα καὶ νὰ μεταλαμβάνει τὸν Ὅσιο.

   Ἐγκατέλειψε ὁ Ὅσιος τὸν κόσμο καὶ τὰ ἐν κόσμῳ, ὅταν ἦταν σαράντα χρονῶν· κι ἀφοῦ διάνυσε στὴν ἄσκηση χρόνους ἑξήντα ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον. Ἦταν κατὰ τὸ μέγεθος τοῦ σώματος κοντός, σπανὸς στὰ γένεια καὶ φαλακρὸς στὴν κεφαλή· εἶχε ὅμως λάμπουσα ἀπὸ μέσα πρὸς τὰ ἔξω τὴν χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος³.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 35, 36. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

1. Σκύμνος: νεογνὸ λέαινας, καὶ κατ’ ἐπέκταση ἄγριου -κυρίως- ζώου.

2. Σημείωσαι ὅτι ἕνα τέτοιο θαῦμα διαβάζουμε ὅτι ἔκαμε καὶ ὁ ὅσιος Μακάριος ὁ Ἀλεξανδρεύς, καὶ βλέπε στὴν δεκάτη ἐνάτη (19) τοῦ Ἰανουαρίου καὶ στὸ Λαυσαϊκό.

3. Τοῦτος ὁ ὅσιος ἔγινε μαθητὴς Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, κατὰ τὸν Νικηφόρο Κάλλιστο, τόμ. β΄, βιβλ. ιδ΄, κεφ. νγ΄, καὶ  συνέγραψε πολλοὺς λόγους, ἐκ τῶν ὁποίων τριάντα μνημονεύονται παρὰ τοῦ Νικηφόρου. Τώρα ὅμως σώζονται μόνο ὀκτὼ λόγοι ἕτεροι τῶν προειρημένων, τοὺς ὁποίους καὶ αὐτὸς ὁ Νικηφόρος καὶ ὁ Φώτιος μνημονεύει, στὴν σ΄ (200η) ἀνάγνωση. Τρεῖς δὲ μόνοι ἀναφέρονται ἐν τῇ Φιλοκαλίᾳ, σελ. 91. Τόσο πολυωφελεῖς εἶναι οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου τούτου, ὥστε ἐπικράτησε παροιμία παλαιὰ ποὺ λέγει: «Πάντα πώλησον καὶ Μᾶρκον ἀγόρασον».