«Εἰδότι οὖν
καλὸν ποιεῖν, καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν»
(Ἰακώβ. δ΄ 17)
Οἱ ἁμαρτίες
Δὲν εἶναι μόνον τὸ κακὸ ποὺ κάνουμε ’δῶ κάτω
κρῖμα εἶν’ κι’ ὅταν τὸ καλὸ μπορῶ καὶ δὲν τὸ πράττω.
Κι’ ἂς ξέρουμε κάθε καλοῦ ἄπρακτη εὐκαιρία
τρανὴ στὰς δέλτους τ’ Οὐρανοῦ ἐγγράφει ἁμαρτία.
Δρόμο ἀρκετὸ διήνυσα ζωῆς ἀκάρπου, στείρας
κι’ ἀμείλικτο καὶ βιαστικὸ μὲ πρόλαβε τὸ γῆρας.
Ἆ! νὰ μποροῦσα στὸ λοιπὸν τοῦ βίου μου νὰ κάνω
τὶς θημωνιὲς ποὺ θἄπρεπε στ’ ἁλώνι νἆν’ ἐπάνω.
Καὶ τὴν ὀλκάδα τῆς ψυχῆς μ’ ἐκεῖνα νὰ φορτώσω
ποὺ στὸ λιμάνι τ’ Οὐρανοῦ ζητοῦνται, ἀλήθεια, τόσο.
Μὰ ἂν αὐτὸ ποὺ θἄπρεπε νὰ εἶχε ἤδη γίνει
χρόνου καὶ σθένους μίκρεμα νὰ κάνω δὲν μ’ ἀφήνει.
Αὐτὰ καὶ ἄλλα κρίματα, ὅλα ὅσο θὰ ζήσω,
ἀξίωσέ με, Κύριε, μὲ δάκρυα νὰ σβύσω.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄,
Ἀθῆναι 1975, σελ. 27.)