ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
τοῦ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
(Ἰωάν.
ε΄ 1 – 15)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα.
ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις
ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα.
ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων,
τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.
ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ
κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος
ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.
ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη
ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ.
τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;
ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ
ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ,
ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.
λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν
σου καὶ περιπάτει.
καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε
τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.
ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν
ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον.
ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ ἐκεῖνός μοι
εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.
ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών
σοι, ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει;
ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς
ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ.
μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα
μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.
ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις
ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.»
Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο,
ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στὰ Ἱεροσόλυμα.
Κι ἐκεῖ στὰ
Ἱεροσόλυμα, κοντὰ στὴν προβατικὴ πύλη τοῦ τείχους, ὑπῆρχε μιὰ δεξαμενὴ νεροῦ, ἡ
ὁποία στὴν Ἑβραϊκὴ γλῶσσα εἶχε τ’ ὄνομα Βηθεσθά. Γύρω ἀπὸ αὐτὴν ἦσαν καὶ πέντε ὑπόστεγα.
Σ’ αὐτὰ τὰ
ὑπόστεγα βρισκόταν πολὺ πλῆθος ἀπὸ ἀρρώστους, τυφλοί, χωλοί, ἄνθρωποι μὲ ἀκίνητο
καὶ σὰν ξερὸ κάποιο μέλος τοῦ σώματός τους καὶ οἱ ὁποῖοι ὅλοι περίμεναν νὰ
κινηθεῖ τὸ νερό.
Διότι κατὰ
καιροὺς κατέβαινε ἄγγελος σὲ αὐτὴ τὴν κολυμβήθρα καὶ ἀνατάρασσε τὸ νερό. Ὁ πρῶτος,
λοιπόν, ποὺ θὰ ἔμπαινε μετὰ τὴν ταραχὴ τοῦ νεροῦ, θεραπευόταν, ἀπ’ ὁποιοδήποτε
νόσημα κι ἂν ὑπέφερε.
Ὑπῆρχε δὲ ἐκεῖ ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἦταν ἀσθενὴς
τριάντα ὀκτὼ χρόνια.
Ὅταν τὸν εἶδε
ὁ Ἰησοῦς κατάκοιτο, καὶ σὰν Θεὸς ποὺ ἦταν γνώρισε ὅτι πολὺ καιρὸ εἶναι ἄρρωστος,
τοῦ λέγει: Θέλεις νὰ γίνεις ὑγιής;
Ἀποκρίθηκε
ὁ ἀσθενής: Θέλω, Κύριε, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἄνθρωπο, ὥστε ὅταν ταραχθεῖ τὸ νερὸ νὰ
μὲ βάλει στὴν κολυμβήθρα. Κι ἐνῶ ἐγὼ σύρομαι πρὸς αὐτή, ἄλλος πρὶν ἀπὸ μένα
κατεβαίνει στὴν κολυμβήθρα.
Λέγει σὲ αὐτὸν
ὁ Ἰησοῦς: Σήκω ἐπάνω, πάρε τὸ κρεββάτι σου καὶ περπάτησε.
Καὶ ἀμέσως
ἔγινε ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, πῆρε τὸ κρεββάτι του καὶ ἄρχισε νὰ περπατεῖ. Ἦταν Σάββατο
τὴν ἡμέρα ἐκείνη.
Ἔλεγαν,
λοιπόν, οἱ Ἰουδαῖοι στὸν θεραπευθέντα: Σήμερα εἶναι Σάββατο. Καὶ δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται
νὰ σηκώνεις τὸ κρεββάτι σου.
Ἀποκρίθηκε
σὲ αὐτούς: Ἐκεῖνος, ποὺ μὲ θαῦμα μοῦ ἔδωσε τὴν ὑγεία μου, μοῦ εἶπε: Πάρε τὸ
κρεββάτι σου, καὶ περπάτησε.
Ρώτησαν,
λοιπόν, αὐτόν: Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ σοῦ εἶπε· «πάρε τὸ κρεββάτι σου
καὶ περπάτησε;»
Ὁ θεραπευμένος
ὅμως δὲν γνώριζε ποιός εἶναι, διότι ὁ Ἰησοῦς εἶχε ἀπομακρυνθεῖ μέσα στὸν ὄχλο,
ποὺ βρισκόταν στὸν τόπο ἐκεῖνο.
Ἔπειτα ἀπ’
αὐτὰ τὸν βρῆκε ὁ Ἰησοῦς στὴν αὐλὴ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ εἶπε: Πρόσεξε· ἔγινες ὑγιής·
μὴν ἁμαρτάνεις πλέον, γιὰ νὰ μὴ σοῦ συμβεῖ κάτι τὸ χειρότερο.
Ἔφυγε τότε
ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν ναό, πῆγε στοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς ἀνήγγειλε, ὅτι αὐτὸς ποὺ
τὸν ἔκαμε ὑγιὴ εἶναι ὁ Ἰησοῦς.