Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Μιχαὴλ ἐπίσκοπος Συννάδων

Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Μιχαὴλ ἐπίσκοπος Συννάδων

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Μαΐου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τῷ κυματώδει μικρὸν ἐμπρέψας βίῳ,

Λύῃ Μιχαὴλ οἵα κούφη πομφόλυξ.

Εἰκάδι τριτάτῃ Μιχαὴλ ἀναδέδραμεν ἐκ γῆς.

   Τοῦτος ὁ ἀγγελώνυμος ἅγιος Μιχαὴλ ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἁρμενίου, ἐν ἔτει ωιδ΄ (814), κι ἀφιερώθηκε ἀπ’ τὴν ἀγκάλη ἀκόμη τῆς μητέρας του στὸν Θεὸ κι ἀφοῦ καθάρισε τὸν ἑαυτό του διὰ βίου τελείου ἔγινε ἱερεὺς καὶ ἀρχιερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, ἀπ’ τὸν ὁποῖο δυναμούμενος ἀφάνισε τὴν βλάσφημη αἵρεση τῶν εἰκονομάχων κ’ ἔφραξε τ’ ἄθεα στόματά τους τ’ ἀνοιγόμενα ἐναντίον τῆς θείας εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ.

   Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ὁ Λέων ὁ θηριώνυμος δὲν ὑπέφερε τὸ ρεῦμα τῆς ἱερᾶς γλώσσης τοῦ Ἁγίου, διότι παρουσιαζόμενος μπροστὰ στὸ βῆμα αὐτοῦ ὁ μακάριος Μιχαήλ, οὔτε ἀπ’ τοὺς φοβερισμούς του δείλιασε, οὔτε ἀπ’ τὶς κολακεῖες του μαλάκωσε, ἀλλὰ μὲ ἐλεύθερη κι ἀνδρεία φωνὴ βροντοφώνησε λέγοντας: «Τὴν ἄχραντον εἰκόνα εὐσεβῶς σέβομαι καὶ προσκυνῶ τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς θείας αὐτοῦ μητρός, τὸ δὲ δόγμα καὶ τὸν ὁρισμό σου τὸ φτύνω καὶ σὰν τίποτε τὸ λογίζομαι».

   Ταῦτα ἀκούγοντας ὁ βασιλεὺς γέμισε ὅλος ἀπὸ ντροπὴ κι ἀνάβοντας ἀπ’ τὸν θυμὸ καταδίκασε τὸν Ἅγιο σὲ μακρὰ ἐξορία· ὁ ὁποῖος καὶ στὴν ἐξορία εὑρισκόμενος καὶ πολλὲς ταλαιπωρίες πάσχοντας ἐφύλαξε τὸ κατ’ εἰκόνα καθαρὸ κι ἀμόλυντο. Διὰ τοῦτο καὶ ἡ γλῶσσά του ἐδείχθη ἀληθῶς κάλαμος τοῦ ἁγίου Πνεύματος ποὺ μελετοῦσε τὴν τοῦ Θεοῦ λόγου ἔνσαρκη οἰκονομία· διωκόμενος δὲ ἀπὸ τόπου εἰς τόπον κ’ ὑπομένοντας θλίψεις πολλὲς καὶ στενοχωρίες δικαίως κατήντησε ὁ μακάριος στὸ εὐρύχωρο πλάτος τοῦ Παραδείσου. Καλῶς λοιπὸν τὸν δρόμο τῆς ζωῆς του τελειώνοντας, μὲ διπλᾶ ἐκοσμήθη στεφάνια, κ’ ἔτσι διὰ τῆς ὁμολογίας προστέθηκε ὁ ἀρχιερεὺς στοὺς ἁγίους ἀρχιερεῖς καὶ ὁ μάρτυς στοὺς ἁγίους μάρτυρες.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 128, 129. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄.  Ταχὺ προκατάλαβε…

Θεῷ καθιέρωσας τὴν σὴν παμμάκαρ ζωήν, ποιμὴν ἀνηγόρευσαι καὶ ἱεράρχης σεπτός, Χριστοῦ ἱερώτατε, θλίψεις ἐν ἐξορίαις, Μιχαὴλ ὑπομείνας, ὅθεν εἰς τὰς ἀΰλους μετετέθης σκηνώσεις, καὶ νῦν ἀναπηγάζεις ἡμῖν ῥεῖθρα ἰάσεων.