Οἱ ἅγιοι καὶ θαυματουργοὶ Ἀνάργυροι Κῦρος καὶ Ἰωάννης

Οἱ ἅγιοι καὶ θαυματουργοὶ Ἀνάργυροι Κῦρος καὶ Ἰωάννης

Ἑορτάζουν τὴν λα΄ (31η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Κύρῳ συναθλῶν Ἰωάννης πρὸς ξίφος,

Συνθαυματουργεῖ καὶ μετὰ ξίφος Κύρῳ.

Κῦρον Ἰωάννην τε τάμον πρώτῃ τριακοστῇ.

   Τοῦτοι οἱ ἅγιοι Κῦρος καὶ Ἰωάννης ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σϞβ΄ (292), καὶ ὁ μὲν ἅγιος Κῦρος καταγόταν ἀπ’ τὴν Ἀλεξάνδρεια, ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ἀπ’ τὴν Ἔδεσσα τὴν διάσημη πόλη τῆς Μεσοποταμίας (ἡ ὁποία τώρα κοινῶς ὀνομάζεται Οὔρφα¹). Ἐπειδὴ ὅμως τότε ἐπικρατοῦσε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν, διὰ τοῦτο ὁ θεῖος Κῦρος πῆγε σ’ ἕνα μοναστῆρι ποὺ βρισκόταν στὸν Ἀραβικὸ κόλπο κι ἀφοῦ ἔγινε μοναχὸς κατοικοῦσε σ’ αὐτό. Καὶ σὲ τόσο ὕψος ἀρετῆς ἔφθασε, ὥστε ἔκαμε καὶ θαύματα καὶ γιάτρευε «πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν».

   Ὁ δὲ Ἰωάννης πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀκούγοντας τὰ θαύματα, ὅσα ἔκαμε ὁ ἅγιος Κῦρος, ἦλθε στὴν Ἀλεξάνδρεια κι ἀπ’ ἐκεῖ ἀναχώρησε καὶ πῆγε στὸν τόπο ἐκεῖνο, ὅπου ἦταν ὁ ἅγιος Κῦρος, κ’ ἔτσι βρισκόταν μαζί του.

   Ἐπειδὴ συνέβη νὰ πιασθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες (εἰδωλολάτρες) μία γυναῖκα ποὺ ὀνομαζόταν Ἀθανασία, μαζὶ μὲ τὶς τρεῖς θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη καὶ Εὐδοξία, κ’ ἔμελλε νὰ παρουσιασθοῦν στὸν κριτὴ γιὰ νὰ βασανισθοῦν ὥστε νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦτο ἀκούγοντας αὐτὰ ὁ Κῦρος καὶ ὁ Ἰωάννης, φοβήθηκαν μήπως ἐκεῖνες, ὡς γυναῖκες, δειλιάσουν στὸ μαρτύριο. Ἔτσι λοιπόν, πῆγαν καὶ τὶς ἐνίσχυσαν μὲ τὰ λόγια τους καὶ τὶς παρακίνησαν στὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου. Κι ἀπ’ αὐτὴν τὴν αἰτία συνελήφθησαν καὶ οἱ ἴδιοι ἀπ’ τοὺς εἰδωλολάτρες κι ἀφοῦ ὁμολόγησαν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ Θεὸ ἀληθινό, βασανίσθηκαν μὲ πολλὲς τιμωρίες καὶ στὸ τέλος ἀποκεφαλίσθηκαν μαζὶ μὲ τὶς τέσσαρες ἁγίες γυναῖκες.

Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 194, 195. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

 

1. Şanlıurfa τῆς Τουρκίας.