Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Τιμόθεος
Ἑορτάζει τὴν κβ΄
(22α) Ἰανουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἔρωτι θείων Τιμόθεος στεμμάτων,
Τυφθεὶς βάκλοις, ἔβαψε γῆν ἐξ αἱμάτων.
Εἰκάδι δευτερίῃ
πνεῦμ’ ἤρθη Τιμοθέοιο.
Τοῦτος
ὁ ἅγιος ἀπόστολος Τιμόθεος ἦταν ἀπὸ τὴν πόλη Λύστρα, ποὺ βρίσκεται στὴν
Λυκαονία ἢ Ἰσαυρία (καὶ ὑποκειμένη στὸν Ἰκονίου), γυιὸς πατέρα Ἕλληνα καὶ
μητέρας Ἰουδαίας, τῆς Εὐνίκης. Ἀφοῦ μαθήτευσε πλησίον τοῦ ἀποστόλου Παύλου
ἔγινε μαζὶ μὲ αὐτὸν συνεργὸς καὶ κήρυκας τοῦ θείου Εὐαγγελίου.
Ἔπειτα, ἀνταμώνεται καὶ μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο τὸν ἠγαπημένο μαθητὴ τοῦ Κυρίου καὶ λαμβάνει ἀπ’ αὐτὸν πλούσια τὴν χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὕστερα δὲ ἔγινε ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου Ἐπίσκοπος Ἐφέσου· κι ὅταν ὁ Θεολόγος Ἰωάννης ἐξορίσθηκε στὴν Πάτμο ἀπὸ τὸν Δομετιανό, τότε ὁ μακάριος τοῦτος Τιμόθεος ἐπισκόπευε στὴν Ἔφεσο.
Μιὰ φορὰ δέ,
βλέποντας τοὺς Ἕλληνες (εἰδωλολάτρες) ὅτι σὲ κάποια πάτρια ἑορτὴ ὀνομαζόμενη
«Καταγώγιον» ἔκαμναν ἀταξίες, βάσταζαν εἴδωλα στὰ χέρια, φοροῦσαν προσωπίδες
στὰ πρόσωπα, τραγουδοῦσαν, ὁρμοῦσαν ληστρικῶς ἐπάνω σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ
σκότωναν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ταῦτα, λέγω, βλέποντας ὁ ἅγιος θερμάνθηκε ἀπ’ τὸ πῦρ
τοῦ θεϊκοῦ ζήλου καὶ δὲν ὑπέφερε τέτοια ἄτοπα, ἀλλὰ τοὺς δίδασκε καὶ τοὺς
παρακινοῦσε νὰ παύσουν τὶς ἀταξίες αὐτές. Οἱ δὲ ἀπάνθρωποι καὶ θηριώδεις
ἐκεῖνοι κινούμενοι ἀπὸ μανία καὶ μεγάλο θυμὸ φόνευσαν τὸν Ἀπόστολο τοῦ Κυρίου μὲ
τὰ ξύλα, τὰ ὁποῖα εἶχαν στὰ χέρια τους. Κι ἔτσι ὁ μακάριος τελειωθεὶς
ἐνταφιάσθηκε ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, τὸ δὲ ἅγιο λείψανό του ἀνακομίσθηκε ὕστερα
καὶ μεταφέρθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη κι ἀποθησαυρίσθηκε μαζὶ μὲ τὰ ἅγια
λείψανα Λουκᾶ καὶ Ἀνδρέου στὸν ναὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπου καὶ ἡ σύναξη καὶ
ἑορτὴ αὐτοῦ τελεῖται.
Ταῖς Αὐτοῦ
ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν»
τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 120, 121. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).