Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καλυβίτης
Ἑορτάζει τὴν ιε΄
(15η) Ἰανουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἀρνησίκοσμος παῖς λιπὼν γῆς καλύβην,
Ἐν οὐρανοῖς ἔπηξε καινὴν καλύβην.
Πέμπτῃ Ἰωάννης δεκάτῃ καλύβην μετέπηξεν.
Ὁ ὅσιος Ἰωάννης, ὁ διὰ Χριστὸν πτωχός, εἶχε πατρίδα τὴν Κωνσταντινούπολη, πατέρας του ἦταν ὁ Συγκλητικὸς Εὐτρόπιος καὶ μητέρα του ἡ Θεοδώρα, ἔζησε δὲ κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει υξ΄ (460). Τοῦτος λοιπὸν στὴν ἀρχὴ τῆς ἡλικίας του, καὶ ἀπὸ αὐτὸ ἀκόμη τὸ σχολεῖο τῶν γραμμάτων, ἀνεχώρησε κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς του καὶ ἀπὸ τοὺς δασκάλους του καὶ ἀφοῦ ἑνώθηκε μὲ ἕνα μοναχὸ πῆγε στὸ μοναστήρι τῶν Ἀκοιμήτων καὶ ἐνδύθηκε τὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν. Ἐκεῖ δὲ συνήθισε νὰ γυμνάζει τὸν ἑαυτό του ὁ τρισμακάριστος σὲ μία δίαιτα πολὺ σκληρή. Κι ἐπειδὴ ὁ διάβολος ἐνωχλοῦσε τὸν νέο μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τοὺς γονεῖς του, γιὰ τοῦτο ὁ ἅγιος πολεμεῖ καὶ νικᾷ τὸν ἐχθρό. Πῶς καὶ μὲ ποιό τρόπο;
Ἀφοῦ ὁ ὅσιος φανέρωσε τὰ περὶ αὐτοῦ (δηλαδή,
τοὺς λογισμούς του) στὸν καθηγούμενο τῆς μονῆς, ζήτησε ἄδεια ἀπὸ αὐτὸν νὰ γυρίσει
πίσω στοὺς γονεῖς του. Κι ἀφοῦ ἔλαβε λοιπὸν εὐχὴ ἀπ’ ὅλη τὴν ἀδελφότητα ἔρχεται
ἀγνώριστος στὸν οἶκο τοῦ πατέρα του μὲ σχῆμα πτωχικὸ καὶ μὲ εὐτελέστατα ἐνδύματα.
Ἔτσι σὰν ἐπαίτης λαμβάνοντας ἀπὸ τὸν πατέρα του ὀλιγώτατο τόπο, ἔμπροσθεν τῆς θύρας
τοῦ οἴκου τους, ἔκτισε ἐκεῖ μία καλύβα καὶ διερχόταν τὴν ζωή του φυλάγοντας τὸν
ἑαυτό του ἀγνώριστο. Καὶ μάλιστα, ὅταν ἔβλεπε τὸν πατέρα του καὶ τὴν μητέρα του
διαβαίνοντας μπροστά του μὲ κοσμικὴ φαντασία, ὄχι μόνο στενοχωριόταν ὁ ἀοίδιμος
στὴν μικρὴ ἐκείνη καλύβη, ἀλλὰ καὶ τὸ χειρότερο ἐμπαιζόταν καὶ ἀποδιώχνοταν ἀπὸ
τοὺς δούλους του.
Ἀφοῦ λοιπὸν διήνυσε ἐκεῖ τρεῖς χρόνους μὲ
πολλὴ ἐγκράτεια καὶ στενότητα, προγνώρισε τὴν πρὸς Θεὸ ἐκδημία καὶ κοίμησή του.
Ἔπειτα κάλεσε τὴν μητέρα του καὶ γνωρίσθηκε σ’ αὐτὴ διὰ μέσου τοῦ χρυσοκατασκεύαστου
Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖο οἱ γονεῖς του κατασκεύασαν γι᾿ αὐτόν, ὅταν ἦταν ἀκόμη παιδὶ στὸ σχολεῖο. Καὶ
μετὰ τὴν γνωριμία εὐθὺς ἐκοιμήθη ὁ μακάριος καὶ ἀπῆλθε πρὸς τὸν Κύριο.
Ταῖς Αὐτοῦ
ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν»
τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 75, 76. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ
ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε…
Ἐκ
βρέφους τὸν Κύριον, ἐπιποθήσας θερμῶς, τὸν κόσμον κατέλιπες, καὶ τὰ ἐν κόσμῳ
τερπνά, καὶ ἤσκησας ἄριστα· ἔπηξας τὴν καλύβην, πρὸ πυλῶν σῶν γονέων· ἔθραυσας
τῶν δαιμόνων, τὰς ἐνέδρας Παμμάκαρ, διό σε Ἰωάννη ὁ Χριστός, ἀξίως ἐδόξασεν.
Ἕτερον. Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης…
Τῇ
ἀγάπῃ τῇ θείᾳ ἐκ παιδὸς λαμπρυνόμενος, πάντα τὰ ἐν κόσμῳ ἀπώσω, Ἰωάννη μακάριε,
καὶ ᾤκησας καλύβην πενιχράν, ἐν ὄψει τῶν γονέων σου στεῤῥῶς· διὰ τοῦτο ὡς
θεράποντα τοῦ Χριστοῦ, τιμῶμέν σε κραυγάζοντες· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα
τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ σὺν Ἀγγέλων τοῖς χοροῖς, συνάψαντί σε Ὅσιε.