Ὁ ὅσιος Πούπλιος

Ὁ ὅσιος Πούπλιος

Ἑορτάζει τὴν κε΄ (25η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ζωὴν ἔνυλον Πούπλιος καταστρέφει,

Καὶ τὴν ἄϋλον καὶ νοητὴν λαμβάνει.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος καταγόταν ἀπὸ βουλευτικὸ τάγμα, εἶχε πατρίδα τὴν πόλη τὴν ὀνομαζόμενη Ζεῦγμα, ἡ ὁποία βρίσκεται στὸν Εὐφράτη ποταμό. Καὶ ὀνομάζεται ἔτσι, διότι στὸν τόπο ἐκεῖνο ὁ βασιλιᾶς (τῶν Περσῶν) Ξέρξης ἀφοῦ σύναξε πλῆθος πλοίων γεφύρωσε τὸν ποταμὸ καὶ τὸν ἔζευξε (ἕνωσε) μὲ τὴν στεριά, ὅπως λέγει ὁ Κύρου Θεοδώρητος ποὺ συνέγραψε τὸν βίο τοῦ ὁσίου τούτου ἐν τῷ πέμπτῳ ἀριθμῷ τῆς Φιλοθέου ἱστορίας.

   Τοῦτος λοιπὸν ὁ Ὅσιος ἀνέβηκε σ’ ἕνα ὑψηλὸ ὄρος ποὺ ἀπεῖχε ἀπὸ τὴν πόλη αὐτὴ τριάντα στάδια (δηλαδή, σχεδὸν τέσσερα μίλια) κ’ ἐκεῖ ἔκτισε μικρὸ κελλί. Κι ὅσα πράγματα καὶ κτήματα κληρονόμησε ἀπ’ τοὺς γονεῖς του, ὅλα τὰ μοίρασε στοὺς φτωχοὺς καὶ στὸ ἑξῆς ζοῦσε μὲ πᾶσα ἄσκηση καὶ ἀρετή. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ φήμη του γινόταν γνωστὴ παντοῦ, ἔτρεχαν πολλοὶ ἀδελφοὶ πρὸς αὐτόν, –γιὰ νὰ συγκοινωνήσουν καὶ κεῖνοι ἀπ’ τοὺς ἀσκητικούς του ἀγῶνες–, τοὺς ὁποίους πρόσταξε κ’ ἔκτισαν μικρὰ κελλιὰ καὶ ἡσύχαζαν σ’ αὐτά. Συνεχῶς δὲ ὁ Ὅσιος ἐπισκεπτόταν τοὺς ἀδελφοὺς καὶ στοχαζόταν, μήπως βρίσκεται στὸ κελλὶ κάποιου ἀδελφοῦ κανένα πρᾶγμα περιττὸ καὶ μὴ ἀναγκαῖο.

   Ἀλλὰ καὶ τὸ ψωμὶ ποὺ ἔτρωγαν οἱ ἀδελφοὶ τὸ στάθμιζε μὲ ζυγαριὰ καί, ἂν ἔβρισκε στὸ κελλὶ κάποιου περισσότερο ἀπ’ τὸ διορισμένο μέτρο, ὀνόμαζε τὸν ἀδελφὸ ἐκεῖνον γαστρίμαργο καὶ φιλόσαρκο. Κι ἂν ἔβλεπε κάποιον ἀδελφὸ ὅτι ἔβγαζε τὰ πίτυρα ἀπ’ τὸ ἀλεύρι, ἔλεγε σ’ αὐτὸν ὅτι ἀπολαμβάνει τὴν τρυφὴ τῶν Συβαριτῶν, οἱ ὁποῖοι κατηγοροῦνται ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς ὡς τρυφηλοί. Ἐρχόταν ἐπίσης καὶ τὴν νύκτα στὴν θύρα κάθε ἀδελφοῦ κ’ ἐὰν μὲν τὸν ἔβρισκε ν’ ἀγρυπνεῖ καὶ νὰ προσεύχεται ἀναχωροῦσε μὲ σιωπή, ἂν ὅμως τὸν αἰσθανόταν ὅτι κοιμᾶται, μὲ τὸ χέρι μὲν χτυποῦσε τὴν θύρα τοῦ κελλιοῦ του, μὲ τὴν γλῶσσα δὲ χτυποῦσε καὶ κατηγοροῦσε τὸν κοιμώμενο ἀδελφό.

   Δι’ αὐτῆς, λοιπόν, τῆς συχνῆς ἐπιμέλειας κ’ ἐπισκέψεως τοῦ Ὁσίου πολλοὶ ἀδελφοὶ σὰν σφουγγάρι ἀπέμαξαν ὅλες του τὶς ἀρετές, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἦσαν καὶ ὁ Θεότεκνος καὶ ὁ Ἀφθόνιος, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ὁσίου δέχθηκαν τὴν προστασία καὶ ἡγουμενία τῶν ἀδελφῶν. Κ’ ἔτσι, ἀφοῦ καλῶς ἀγωνίσθηκε ὁ ἀοίδιμος Πούπλιος, παρέδωκε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 149, 150. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).