Ὁ ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας
Ἑορτάζει τὴν ιζ΄
(17η) Ἰανουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἔχει τι μεῖζον οὐρανὸς καὶ τῶν νόων,
Ἔξαρχον Ἀντώνιον ἀσκητῶν ἔχων.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ
Ἀντώνιον ἔνθεν ἄειραν.
Ὁ
μέγας πατὴρ ἡμῶν Ἀντώνιος ἦταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, διδαγμένος τὴν πίστη τοῦ
Χριστοῦ ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα του. Ἔζησε δὲ κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ
Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ κ’ ἔφθασε ἕως στοὺς χρόνους τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως
Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει τιη΄ (318).
Τοῦτος λοιπόν, ἐπειδὴ ἔδωκε τὸν ἑαυτό του στὴν ἀσκητικὴ ζωή, τόσο ὑπερέβαλε (ξεπέρασε) ὅλους τοὺς τότε ἀσκητὲς καὶ ὁσίους, ὥστε ἔγινε σ’ ὅλους τοὺς μεταγενέστερους παράδειγμα καὶ τύπος τῆς ἀσκήσεως. Καὶ τὸ παράδοξο εἶναι ὅτι καὶ πρῶτος αὐτὸς ἢ μαζὶ μὲ πολὺ λίγους ἔγινε ἀρχηγὸς τῆς ὑπεράνθρωπης αὐτῆς ἀσκητικῆς καὶ ἀγγελικῆς πολιτείας, καὶ μόνος σχεδὸν ἔφθασε στὸν ἀκρότατο ὅρο τῆς πολιτείας αὐτῆς, καθὼς ὁ ἐκτενὴς βίος του διηγεῖται.
Ἐμεῖς δὲ τὴν συντομία μεταχειριζόμενοι δὲν ἔχουμε
εὐκαιρία νὰ διηγηθοῦμε ἐκεῖνα ὅσα εἶναι φημισμένα στοὺς πολλοὺς γιὰ τὸν μέγα τοῦτον
Ἀντώνιο. Καὶ τόσο μόνο εἶναι ἀνάγκη νὰ ποῦμε, ὅτι ὁ μέγας τοῦτος Πατὴρ φέροντας
ἀκόμη τὸ θνητὸ σῶμα, ἁρπαζόταν ἔξω τοῦ σώματος κ’ ἔβλεπε τὶς ἀναβάσεις τῶν ψυχῶν,
ὅταν ἐξέρχονταν ἀπ’ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων, γεγονὸς ποὺ εἶναι, βεβαίως, ἴδιον
γνώρισμα μόνης τῆς νοερῆς καὶ ἀσώματης φύσεως· καὶ ὅτι, ἄλλων μὲν ἀνθρώπων οἱ
ψυχὲς ἀνέβαιναν ὑψηλότερα ἀπὸ τοὺς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν νὰ τὶς πιάσουν,
ἄλλων δὲ πιανόντουσαν ἀπ’ αὐτούς, –ἀλίμονο!–, καὶ καταβιβάζονταν σὲ χάσμα
βαθύτατο.
Ἀφοῦ δὲ ἔζησε χρόνους ἑκατὸν πέντε,
ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον, τὸ ἔτος τξς΄ (366).
Ταῖς Αὐτοῦ
ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν»
τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 81, 82. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).