Ὁ ὅσιος Εὐσέβιος

Ὁ ὅσιος Εὐσέβιος

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Ἰανουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

«Δεῦρο πρὸς ἡμᾶς εἰς τὰ τερπνὰ τοῦ πόλου»,

Εὐσεβίῳ λέγουσιν οἱ τερπνοὶ νόες.

   Τοῦτος ὁ ὅσιος ἦταν κλεισμένος ἐντὸς κελλιοῦ πολὺ μικροῦ καὶ σκοτεινοῦ, ἐπειδὴ δὲν εἶχε κανένα παράθυρο, καί ’κεῖ μεταχειριζόταν πᾶσα σκληραγωγία καὶ ἄσκηση. Ὕστερα δέ, ἐπειδὴ παρακινήθηκε πολὺ ἀπὸ ἕναν ἀδελφό, ὀνόματι Ἀμμιανό, πῆγε σὲ μοναστῆρι, γιὰ νὰ δεχθεῖ (ἀναλάβει) τὴν προστασία καὶ ἡγουμενία τῶν ἀδελφῶν¹. Ἐκεῖ ζοῦσε μὲ πραότητα καὶ ταπεινοφροσύνη καὶ μὲ πᾶσα κακοπάθεια τοῦ σώματος, διότι ἀνὰ τρεῖς ἡμέρες ἢ τέσσερις ἔτρωγε ὁ ἀοίδιμος· εἶχε δὲ καὶ σιδηρᾶ ζώνη στὴν μέση του καὶ ἁλυσίδα βαρύτατη στὸν λαιμό του.

   Βλέποντάς τον ὅμως κάποιος, ὅτι ἔσκυβε κάτω μὴ μπορῶντας ἀπ’ τὸ βάρος τῆς ἁλυσίδας, τὸν κατηγόρησε², ὁ δὲ ὅσιος τοῦ εἶπε:

   «Ἐγὼ κάμνω τοῦτο, γιὰ ν’ ἀντιπολεμήσω τὶς μηχανὲς τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος μὲ πολεμεῖ. Ἐπειδὴ δηλαδὴ ἐκεῖνος πολεμεῖ γιὰ νὰ μὲ στερήσει ἀπὸ μεγάλα πράγματα καὶ ἀρετές, –τὴν σωφροσύνη, λέγω, καὶ τὴν δικαιοσύνη–, καὶ νὰ μὲ ρίξει σὲ μεγάλα κακά, γι’ αὐτὸ καί ’γὼ στὰ μικρὰ τοῦτα κακοπαθήματα ἔστησα τὸν πόλεμο, στὰ ὁποῖα, ἐὰν μὲν μὲ νικήσει ὁ διάβολος, δὲν θὰ ὑπερηφανευθεῖ πολύ, ἐὰν ὅμως νικηθεῖ ἀπὸ μένα, θἆναι ἄξιος γέλωτος, ἐπειδὴ οὔτε στὰ μικρὰ δὲν μπόρεσε νὰ μὲ νικήσει.»

   Μὲ τέτοια λοιπὸν πολιτεία θεάρεστη ἀφοῦ ἔζησε ὁ ἀοίδιμος, ἀπῆλθε πρὸς τὸν Κύριο.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 130, 131. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

1. Ὁ βίος τοῦ ὁσίου Εὐσεβίου τούτου συνεγράφη ἀπὸ τὸν Κύρου Θεοδώρητο, ἐν ἀριθμῷ τετάρτῳ τῆς Φιλοθέου ἱστορίας. Προσθέτει δὲ ἐκεῖ ὁ Θεοδώρητος ὅτι ὁ Ἀμμιανὸς ἔκτισε μὲν τὸ μοναστῆρι ἐκεῖνο καὶ σύναξε πολλοὺς ἀδελφούς, διὰ ταπεινοφροσύνη του ὅμως δὲν ἤθελε νὰ γίνει ἡγούμενος σ’ αὐτούς, ἂν καὶ ἦταν ἄξιος καὶ διπλάσιους νὰ διοικεῖ. Γι’ αὐτὸ παρεκάλεσε τὸν ὅσιο Εὐσέβιο καὶ ἡγουμένευσε σ’ αὐτούς. Λέγει δὲ καὶ ὅτι ὁ Ὅσιος διόρισε τοὺς ὑπ’ αὐτὸν μοναχοὺς νὰ τρώγουν μία φορὰ τὴν ἡμέρα καὶ νὰ προσεύχονται νοερὰ καὶ παντοτινὰ στὸν Θεὸ καὶ ποτὲ νὰ μὴ μένουν ἄνευ αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ἐργασίας.

2. Ὀ Θεοδώρητος δὲν λέγει ὅτι τὸν κατηγόρησε, ἀλλ’ ὅτι τὸν ρώτησε ποιά ὠφέλεια λαμβάνει καὶ γιατὶ δὲν θέλει νὰ βλέπει τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ θεωρεῖ (βλέπει) τὴν πεδιάδα ἐκείνη, ἡ ὁποία ἦταν κάτω ἀπὸ τὴν κέλλα του, οὔτε νὰ περπατᾶ σὲ ἄλλον πλατύτερο δρόμο, παρὰ σ’ ἐκεῖνον τὸν στενό· ὁ δὲ Ὅσιος ἀποκρίθηκε τὰ ἀνωτέρω.