Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν

Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

   Ὁ Κύριος κήρυξε τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ποιὰ εἶναι ἡ βασιλεία αὐτὴ καὶ ποιὰ σχέση ἔχει μὲ μᾶς; Γιὰ νὰ ἐννοήσουμε τὴν βασιλεία αὐτή, πρέπει νὰ τὴν συγκρίνουμε μὲ τὶς βασιλεῖες τοῦ κόσμου τούτου.

   Οἱ βασιλεῖες τοῦ κόσμου τούτου ἔχουν ὁρισμένη ἔκταση τοπικὴ καὶ χρονική. Καὶ συγκεκριμένα ἡ παλαιὰ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία κατελάμβανε τὴν Μεσόγειο θάλασσα καὶ διήρκεσε ἀπὸ τοῦ 750 πρὸ Χριστοῦ μέχρι τοῦ 400 περίπου μετὰ Χριστόν. Ἡ βασιλεία ὅμως τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀρχίζει ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἱδρυτοῦ της ἀλλὰ ἀπὸ τῶν προφητῶν καὶ ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ πρωτοπλάστου Ἀδάμ, οἱ ὁποῖοι προφήτευσαν Αὐτὸν μέχρι σήμερα 2000 ἔτη μετὰ Χριστόν. Ἀρχίζει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων καὶ κατὰ τὴν ρητὴ διαβεβαίωση τοῦ Ἀρχηγοῦ της τοῦ Χριστοῦ, θὰ ὑπάρχει μέχρι τέλους καὶ πέραν τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ τοπικὴ δὲ ἔκταση τῆς βασιλείας αὐτῆς δὲν εἶναι ἐπὶ τῆς Μεσογείου μόνο θαλάσσης ἀλλὰ ἐφ’ ὅλης τῆς γῆς, διότι Χριστιανοὶ ὑπάρχουν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἡ βασιλεία αὐτὴ δὲν εἶναι ἐπὶ ὁρισμένων μόνο ἀνθρώπων τῶν Χριστιανῶν σὲ ὅλη τὴν γῆ, ἀλλὰ θὰ ἔλθει στιγμή, ὅταν «πᾶν γόνυ κάμψει καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται τῷ Θεῷ»¹.

   Ἡ βασιλεία αὐτὴ δὲν ὑπάρχει μόνο στὴν γῆ ἀλλὰ καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ κυρίως στὸν οὐρανό, γιὰ τοῦτο ὀνομάζεται βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἡ βασιλεία αὐτὴ ἐπεκτείνεται καὶ πέραν τῆς γῆς καὶ τοῦ οὐρανοῦ στὸν ᾍδη, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ἔχει τὴν δύναμη ὅπως «δήσῃ (δέσει) τὸν ἰσχυρὸν»² διάβολο καὶ ἀφοῦ κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο «ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων ἐπιγείων καὶ καταχθονίων»³. Ἐκτὸς τῆς τοπικῆς καὶ χρονικῆς ἐκτάσεως τῶν βασιλειῶν τοῦ κόσμου καὶ τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, σὲ κάθε βασίλειο ὑπάρχουν ἐσωτερικὰ μὲν νόμοι καὶ πολῖτες καὶ Αὐτοκράτορες, ἐξωτερικὰ δὲ ἐχθροὶ καὶ πόλεμοι. Ἡ Ρωμαϊκὴ δηλαδὴ Αὐτοκρατορία εἶχε τοὺς νόμους της, τοὺς Ρωμαίους πολῖτες καὶ τὸν Αὐτοκράτορά της. Ἐξωτερικὰ δὲ ἐχθροὺς εἶχε τοὺς Πάρθους, Πέρσες, Γότθους κ.λ.π. Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἔχει καὶ αὐτὴ τὸν νόμο της. Εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ νόμου τῶν Ρωμαίων τοῦ Ρωμαϊκοῦ δικαίου καὶ τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ὅτι τὸ μὲν Ρωμαϊκὸ δίκαιο ἴσχυε ἐκεῖ ὅπου  ἐκτεινόταν τὸ Ρωμαϊκὸ κράτος, τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας εἶχε γίνει νόμος σὲ Πάρθους, Μήδους, Γότθους κ.λ.π. Κι ἐκτὸς αὐτοῦ τοὺς νόμους τῶν ἄλλων βασιλειῶν τοὺς φκιάνουν οἱ ἄνθρωποι, τὸ Εὐαγγέλιο ὅμως φκιάνει τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως λέγει ὁ Πασκάλ. Πόση διαφορά! Οἱ πολῖτες τῶν ἄλλων βασιλειῶν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι ἄνθρωποι ψεῦτες, ἅρπαγες, μοιχοί, πλεονέκτες, εἰδωλολάτρες κ.λ.π. «Βασιλείαν, ὅμως, Θεοῦ οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες κληρονομήσουσι»⁴. Πολῖτες τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ κατ’ ἀρχὰς ἦσαν δύο ὁ Αδὰμ καὶ ἡ Εὔα κατόπιν ἕνας ὁ Ἄβελ μετὰ οἱ ἀπόγονοι αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι ὀνομάζονταν υἱοὶ Θεοῦ, ἔπειτα τὸ κράτος τῶν Ἑβραίων, ἔπειτα οἱ πιστοὶ ὅλου τοῦ κόσμου καὶ τέλος οἱ ἐν Οὐρανῷ θριαμβεύοντες πιστοί. Ἑπομένως ἡ βασιλεία αὐτὴ ἔχει μεγάλη ἀρχαιότητα, μέγιστη πρόοδο καὶ μακαρία αἰωνιότητα! Πόση ὑπεροχὴ βασιλείας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄλλων βασιλειῶν στοὺς νόμους, τοὺς πολῖτες!

   Ἡ ὑπεροχὴ κορυφώνεται, ὅταν σκεφθοῦμε τοὺς Βασιλεῖς τῶν ἄλλων βασιλειῶν καὶ τὸν Βασιλέα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν τὸν ἴδιο τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλέων τῆς γῆς!

   Καὶ ἐπὶ πλέον, ἂς μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ὁ Χριστὸς ἔκαμε καὶ μᾶς βασιλεῖς διότι βασιλεύουμε ἐπὶ τῶν παθῶν μας. Πόσο ὑπέροχο νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος κύριος τοῦ ἑαυτοῦ του! «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστίν»⁵, λέγει ὁ Κύριος, δηλαδὴ ἐμπρός σας καὶ μέσα σας!

   Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπερέχει μόνο σὲ νόμους, νομοθέτη καὶ πολῖτες ἀλλὰ καὶ ἐχθρούς. «Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς Ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους»⁶ τοῦ αἰῶνος, τοῦ κόσμου τούτου. Καὶ ἡ νίκη εἶναι περίλαμπρη, γιατὶ τὸν κοσμοκράτορα διάβολο δύναται νὰ νικήσει ὄχι μόνον ὁ ὑγιὴς διὰ τῆς δυνάμεώς του βοηθῶντας τοὺς ἄλλους ἀλλὰ καὶ ὁ ἀσθενὴς ὑπομένοντας τὴν ἀσθένειά του, ὄχι μόνο ὁ νέος μὲ τὶς θυσίες του ἀλλὰ καὶ ἡ νέα μὲ τὴν ἁγνότητά της, ὄχι μόνο ὁ μεγάλος μὲ τὴν σοφία του ἀλλὰ καὶ ὁ μικρὸς μὲ τὴν ἁπλότητά του. Ἑπομένως κάθε ἄνθρωπος. Πόσο ὑπέροχη εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἔχει τόσους ἐχθροὺς ἀλλὰ καὶ τόσο εὔκολα τοὺς καταβάλλει ὁ μικρότερος πολίτης της!

   Ἡ ὑπεροχὴ βασιλείου Χριστοῦ καὶ βασιλείου τοῦ κόσμου τούτου ἔγκειται καὶ στὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα δίδουν αὐτές. Ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου δίδει ἐκτάσεις γῆς, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ οὐρανό. Ἡ βασιλεία τῆς γῆς δίδει ἡδονή, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ χαρά, ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου ἀγωνία, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀγῶνα, ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου χρυσό, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἰρήνη, ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου δίδει δύναμη, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εὐτυχία, ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου ἀπόλαυση παροῦσα, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐλπίδα βεβαία, ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου ὑποψίες κατὰ τῶν βασιλέων της, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ πίστη στὸν βασιλέα της. Ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου δίδει ἄρτο, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ τὴν ἀλήθεια. Ἡ βασιλεία τοῦ κόσμου δίδει γλέντια, ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δίδει ἐνθουσιασμό. Γενικὰ ἡ μὲν βασιλεία τοῦ κόσμου δίδει πρόσκαιρα καὶ ὑλικά, ἡ δὲ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δίδει κυρίως αἰώνια καὶ πνευματικά! Γιὰ τοῦτο ὁ Κύριος βεβαιώνει, ὅτι «ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»⁷.

   Συμπεράσματα.

   Ποιὸς πολίτης τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν δὲν ἀγάλλεται συναισθανόμενος, ὅτι εἶναι μέλος μιᾶς τέτοιας βασιλείας, ἡ ὁποία ἔχει τόση ἔκταση χρονικὴ καὶ τοπική; Ποιὸς πιστὸς δὲν φιλοτιμεῖται νὰ γίνει στενώτερο μέλος τῆς βασιλείας αὐτῆς, ὅπου δὲν ὑπάρχουν κακοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἅγιοι μόνο; Ποιὸς πιστὸς δὲν φροντίζει νὰ γίνει βασιλεὺς τῶν παθῶν του, ἀφοῦ τέτοια τιμὴ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Χριστό; Εἴδαμε, ὅτι τρομερὸ ἐχθρὸ ἔχουμε τὸν Σατανᾶ. Ποιὸς δὲν θὰ προσέξει στὸν βίο του, ἀφοῦ ἔχει τέτοιον ἐχθρὸ νὰ ἀντιμετωπίσει; «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν»⁸, λέγει ὁ Κύριος. Εἴδαμε, ὅτι τὸν ἐχθρὸ αὐτὸν δύναται νὰ καταβάλει ὁ ἀσθενής, τὸ παιδί, ὁ ἀγράμματος. Ποιὸς θὰ ἀπογοητευθεῖ στὸν πόλεμο τοῦτον, ἀφοῦ ἀσθενεῖς, ἀγράμματοι, παιδιὰ νικοῦν; Εἴδαμε, ὅτι ἡ βασιλεία αὐτὴ δίδει χαρά, εἰρήνη, ἐλπίδα, ἐνθουσιασμό, ὑπομονή, ἀνάπαυση συνειδήσεως, παροῦσα καὶ μέλλουσα ζωή. Ποιὸς γνωστικὸς θὰ προτιμήσει τὴν ὕλη ἔναντι τούτων; Ποιὰ ἀξία ἔχει ὁ χρυσὸς ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ;

   Ὁ Θεοδώριχος ὁ βασιλεὺς τῶν Γότθων ὅταν ἔγινε τὸ 493 μ.Χ. κύριος τοῦ Δυτικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους συγκάλεσε σὲ γενικὴ συνέλευση ὅλους τοὺς ἐπίσημους καὶ εὐγενεῖς τῆς Ρώμης. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ ἕνας ζηλωτὴς Χριστιανός. Τοῦτος βλέποντας τὴν τόση λαμπρότητα τῶν ἐπισήμων αὐτῶν κυρίων ἀνέκραξε: Ὦ Θεέ μου, πόσο ὡραία θὰ εἶναι ἡ ἐπουράνια Ἱερουσαλήμ! Πόση θὰ εἶναι ἡ δόξα τῶν τέκνων σου στὸν οὐρανό, ἀφοῦ στὴν ἐπίγεια βασιλεία ὑπάρχει τόση λαμπρότητα!

   Ἰδοὺ οἱ βασιλεῖες τοῦ κόσμου καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ.

   Ἂς εἰσέλθουμε στὴν βασιλεία τούτη τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς μετανοίας, ὅπως λέγει ὁ Κύριος. Ἀμήν.

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», δεύτερος τόμος, Καλάμαι 1952, σελ. 114-117. (Οἱ μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις, τὰ ἔντονα στοιχεῖα καὶ οἱ ὑποσημειώσεις, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)

1. Ρωμ. ιδ΄ 11.

2. Ματθ. ιβ΄ 29.

3. Φιλιπ. β΄ 10.

4. Α΄ Κορινθ. στ΄ 9, 10.

5. Λουκ. ιζ΄ 21.

6. Ἐφεσ. στ΄ 12.

7. Ἰωάνν. ιη΄ 36.

8. Ματθ. ια΄ 12.