Ὁ ὅσιος Δῖος ὁ Θαυματουργός

Ὁ ὅσιος Δῖος ὁ Θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Ἰουλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Γεύῃ τελευτῆς καὶ σύ, παμμάκαρ Δίε,

Ἔνδοξε κλῆσιν, ἀλλὰ καὶ πρᾶξιν πλέον.

   Ὁ ὅσιος Δῖος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Θεοδοσίου, ἐν ἔτει τοθ΄ (379), καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας· μεταχειρισθεὶς δὲ πολλὴ ἄσκηση καὶ φθάνοντας σὲ μεγάλη αὔξηση ἀρετῆς πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη παρακινηθεὶς σὲ τοῦτο διὰ θείας ἀποκαλύψεως. Κι ἀφοῦ ἔφθασε στὸν τόπο, ποὺ βρίσκεται τὸ μοναστῆρι τὸ ὁποῖο αὐτὸς ἔκτισε, καθάρισε αὐτὸν κι ἔπειτα ἔπηξε ἐκεῖ τὸ ξερὸ καὶ ἄνικμο ραβδί του καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ριζώθηκε μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς ἁγίας Τριάδος κι ἔγινε μέγα δέντρο, τὸ ὁποῖο ἕως σήμερα δίδει τοὺς τέλειους καρπούς του.

   Τούτου τοῦ ὁσίου τὴν φήμη σὰν ἄκουσε καὶ ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος, πῆγε ὁ ἴδιος σ’ αὐτόν, ἐπειδὴ δὲν ἦταν δυνατὸ νὰ κρυφτεῖ τελείως ἡ τόση μεγάλη ἀρετή του· κι ἀφοῦ θαύμασε αὐτὸν τοῦ ἔδωκε ἀρκετὰ χρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐσύστησε ὁ ὅσιος τὸ μοναστῆρι. Τοῦτον τὸν ὅσιο ἐπίεσε πολὺ ὁ μακάριος Ἀττικός, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, καὶ τὸν ἐχειροτόνησε ἱερέα.

   Πολλὰ δὲ θαύματα ἐνήργησε ὁ ἀοίδιμος μὲ τὴν δύναμη καὶ ἐπίκληση τοῦ Χριστοῦ, διότι ἀπ’ τὰ βάθη τῆς γῆς ἔβγαλε ὕδωρ, καθὼς καὶ ὁ μέγας Μωσῆς, καὶ ἀνέστησε αὐτὸν ποὺ πνίγηκε στὸ ὕδωρ. Κατὰ τὸν καιρὸ ποὺ ἔμελλε ν’ ἀποθάνει ὁ ὅσιος, ἐκοίτετο ἄπνους καὶ ἀκίνητος· κι ὅσοι παρίσταντο σὲ αὐτὸν ἔκλαιγαν καὶ ὀδύρονταν καὶ ἑτοίμαζαν τὰ πρὸς ταφήν, μαζὶ μὲ τοὺς ὁποίους ἦταν καὶ ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Ἀττικὸς καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἀλέξανδρος. Κι ἐνῶ γινόντουσαν αὐτά, ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς σηκώθηκε σὰν ἀπὸ ὕπνο ὁ ὅσιος καὶ εἶπε ὅτι τοῦ χάρισε ὁ Κύριος προσθήκη ζωῆς χρόνους δεκαπέντε. Κι ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε κι ἄλλα δεκαπέντε χρόνια, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 6ος, σελ. 82, 83. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).