- Πάντως τώρα συνήθισα…
Ὁ
Ὅσιος Νικόδημος*, ἦταν ὀνομαστὸς γιὰ τὴν ὑπομονή του. Ὁ νεαρὸς ὑποτακτικός, τὸν
ὁποῖον εἶχε κοντά του γιὰ νὰ τὸν διακονεῖ, ἦταν πολὺ ἀμελὴς καὶ δὲν τοῦ τακτοποιοῦσε
τὸ κελλί, ὅπως εἶχε καθῆκον.
Ὁ γέροντας ἀσκητὴς τοῦ ἔκαμε ἐπανειλημμένες ὑποδείξεις, ἀλλὰ ὁ ὑποτακτικὸς ἐξακολουθοῦσε νὰ μὴ συμμορφώνεται. Τέλος ὁ Ἅγιος τοῦ εἶπε:
- Βλέπω κάθε μέρα τὸ κελλί μου ἀτακτοποίητο
καὶ πολλὲς φορὲς σοῦ συνέστησα τὶ πρέπει νὰ κάμεις. Ἐπειδὴ ὅμως, ἐπιμένεις,
σκέφτηκα ὅτι θὰ ἔχεις κάποιο ὠφέλιμο γιὰ τὴν ψυχή μου λόγο, ποὺ συμπεριφέρεσαι
ἔτσι. Δὲν ξέρω ποιὸς εἶναι ὁ λόγος αὐτός. Πάντως
τώρα συνήθισα σ’ αὐτὴ τὴν ἀκαταστασία καὶ δὲν μὲ πειράζει.
Στὸ ἄκουσμα τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ Ἁγίου, ὁ ὑποτακτικὸς συναισθάνθηκε τὸ σφάλμα του καὶ ζήτησε μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἀπὸ τὸν Ὅσιο νὰ τὸν συγχωρήσει, ὑποσχόμενος ὅτι στὸ ἑξῆς θὰ ἔπαυε νὰ εἶναι ἀμελής.
* Ἔζησε τὸν Η΄ (8ο) αἰῶνα. (Βλ. Θ.Η.Ε., τόμος 12ος, στ. 631.)