Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουν στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ προσεύχονται κατὰ δύναμη

Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ Ἱερωμένοι, Μοναχοὶ καὶ Λαϊκοί, ὀφείλουν στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ προσεύχονται κατὰ δύναμη

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με

Ἁγίου Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης*

Κεφάλαιο (σϞζ΄) 297

 

   Αὐτὴ λοιπὸν τὴν ὀνομασία (τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ) ὡς προσευχή, ἂς λέει κάθε εὐσεβὴς συνεχῶς καὶ μὲ τὸν νοῦ του καὶ μὲ τὰ χείλη του, καὶ ὅταν στέκεται καὶ ὅταν βαδίζει καὶ ὅταν κάθεται καὶ ὅταν πλαγιάζει καὶ ὅ,τι κι ἂν κάμει καὶ λέγει, καὶ νὰ βιάζει(πιέζει) τὸν ἑαυτό του σὲ τοῦτο πάντοτε. Θὰ βρεῖ ἔτσι πολὺ μεγάλη γαλήνη καὶ χαρά, ὅπως γνωρίζουν ἀπὸ τὴν πείρα τους ἐκεῖνοι ποὺ μεριμνοῦν(φροντίζουν) γι’ αὐτή. Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὸ τὸ ἔργο εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ζοῦν στὸν κόσμο, ἀκόμη καὶ ἀπ’ τοὺς μοναχοὺς ποὺ ἔχουν μέριμνες, γι’ αὐτὸ ὅλοι αὐτοὶ ἂς ἔχουν τουλάχιστον ὁρισμένο καιρὸ γι’ αὐτὸ τὸ ἔργο. Καὶ ὅλοι ἂς ἔχουν ὡς ἀρχὴ καὶ κανόνα νὰ ἀσκοῦν αὐτὴ τὴν προσευχὴ ὅσο μποροῦν, καὶ οἱ ἱερωμένοι καὶ οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ λαϊκοί.

   Οἱ μοναχοὶ λοιπὸν ὡς ταγμένοι σ’ αὐτὸ κ’ ἐπειδὴ τὴν ἔχουν χρέος τους ἀπαραίτητο· κι ἂν εἶναι στὴν μέριμνα τῶν διακονημάτων, ὅμως ἂς βιάζουν τὸν ἑαυτό τους, ἀφοῦ ὀφείλουν νὰ ἀσκοῦν αὐτὴ τὴν εὐχὴ καὶ νὰ προσεύχονται πρὸς τὸν Κύριο ἀδιάλειπτα(ἀδιάκοπα)¹, ἀκόμα καὶ ἂν βρίσκονται σὲ ρεμβασμὸ καὶ σύγχυση καὶ στὴν -ὄνομα καὶ πρᾶγμα- αἰχμαλωσία τοῦ νοῦ· καὶ νὰ μὴν ἀμελοῦν γελασμένοι ἀπ’ τὸν ἐχθρό, ἀλλὰ νὰ ἐπιστρέφουν στὴν προσευχὴ καὶ νὰ χαίρονται ποὺ ἐπιστρέφουν.

   Καὶ οἱ ἱερωμένοι, ἂς τὴν ἐπιμελοῦνται ὡς ἀποστολικὸ ἔργο καὶ θεῖο κήρυγμα κ’ ἐπειδὴ ἡ εὐχὴ αὐτὴ ἐκτελεῖ θεῖα ἐνεργήματα καὶ παριστᾶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

   Οἱ δὲ κοσμικοί, ἂς ἀσκοῦν κατὰ δύναμη τὴν εὐχὴ σὰν σφραγῖδα τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ σημεῖο τῆς πίστεως καὶ φύλαξη καὶ ἁγιασμὸ καὶ ἀποδίωξη κάθε πειρασμοῦ.

   Ὅλοι ἑπομένως, ἱερωμένοι, λαϊκοὶ καὶ μοναχοί, μόλις σηκωθοῦμε ἀπὸ τὸν ὕπνο, πρέπει πρῶτα νὰ βάλουμε στὸν νοῦ μας τὸν Χριστὸ καὶ τὸν Χριστὸ νὰ θυμηθοῦμε πρῶτα. Καὶ τοῦτο ὡς ἀπαρχὴ κάθε ἔννοιας(σκέψης) καὶ ὡς θυσία νὰ προσφέρουμε στὸν Χριστό. Γιατὶ πρὶν ἀπὸ κάθε ἄλλη ἔννοια(σκέψη), πρέπει νὰ θυμηθοῦμε τὸν Χριστὸ ποὺ μᾶς ἔσωσε καὶ τόσο μᾶς ἀγάπησε, ἀφοῦ καὶ Χριστιανοὶ εἴμαστε καὶ ὀνομαζόμαστε· καὶ Αὐτὸν ἐνδυθήκαμε κατὰ τὸ θεῖο Βάπτισμα², σφραγιστήκαμε μὲ τὸ μύρο Του κι ἔχουμε κοινωνήσει καὶ κοινωνοῦμε τὴν ἁγία Του σάρκα καὶ τὸ αἷμα Του· καὶ εἴμαστε μέλη Του³· καὶ ναὸς⁴· καὶ Αὐτὸν ἔχουμε ἐνδυθεῖ καὶ κατοικεῖ μέσα μας. Γι’ αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ Τὸν ἀγαποῦμε καὶ νὰ Τὸν θυμόμαστε(σκεπτόμαστε) πάντα. Γι’ αὐτὸ καὶ καθένας ἂς ἔχει ἕνα ὀρισμένο καιρὸ κατὰ τὴν δύναμή του καὶ κάποιο μέτρο αὐτῆς τῆς προσευχῆς ὡς χρέος καὶ ὀφειλή.

   Ἂς σταθοῦμε ὡς ἐδῶ γι’ αὐτὸ τὸ θέμα (τῆς Εὐχῆς). Ἐπειδὴ γιὰ ὅσους ζητοῦν νὰ μάθουν (περισσότερα) γιὰ τοῦτο, ὑπάρχουν πάρα πολλὰ γιὰ διδασκαλία καὶ καθοδήγησή τους.

* «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Ε΄,

καί: Ἁγίου Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ, ἐν Ἀθήναις 1862, σελ. 198,199, καὶ ἔκδοση ἐν Γιασίῳ τῆς Μολδοβίας 1683, σελ. 211,212. (Ἐπιμέλεια, ἔντονα στοιχεῖα καὶ ὑποσημειώσεις, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)

 

1. Α΄ Θεσσ. ε΄ 17: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».

2. Γαλ. γ΄ 27: «ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε».

3. Α΄ Κορ. ιβ΄ 27: «Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.».

4. Β΄ Κορ. στ΄ 16: «…ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός.».