Ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεό…
Ἅγιος
Διάδοχος ὁ Φωτικῆς
Γνωρίζω
κάποιον, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ καὶ ἐπιποθεῖ τόσο πολὺ τὸν Θεὸ (καὶ ὅμως πενθεῖ γιατὶ δὲν
Τὸν ἀγαπᾶ ὅσο θὰ ἤθελε), ὥστε ἡ ψυχή του νὰ βρίσκεται ἀκατάπαυστα σὲ μιὰ τέτοια
θερμὴ ἐπιθυμία, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ δοξάζεται ἀπ᾿ αὐτόν, ἐνῶ ὁ ἴδιος νὰ εἶναι σὰν νὰ
μὴν ὑπάρχει.
Ὁ ἴδιος οὔτε γνωρίζει ὅτι ἔχει τόση ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ἀκόμα κι ὅταν τὸν ἐπαινοῦν…
Καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεό,
λησμονεῖ τὴν ἀξία του, κρύβοντας στὸ
βάθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μὲ πνεῦμα
ταπεινώσεως, τὸ καύχημά του γι᾿ αὐτὴ (τὴν ἀγάπη)…
Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ κάνουμε κι ἐμεῖς καὶ νὰ
ἀποφεύγουμε κάθε τιμὴ καὶ δόξα γιὰ χάρη τοῦ ὑπερβολικοῦ πλούτου τῆς
ἀγάπης τοῦ Κυρίου, ποὺ τόσο μᾶς ἀγαπᾶ.
* «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Α΄, Λόγος ἀσκητικός, διαιρεμένος σὲ 100 κεφάλαια πρακτικὰ γνώσεως καὶ
διακρίσεως πνευματικῆς, 13 (ιγ΄).