Ὁ κρύφιος θησαυρὸς
Ἕνα μονάχα ἐπιθυμῶ στὸν κόσμο
αὐτὸ νὰ λάβω
πρὶν κατεβῇ τὸ σκεῦος μου τὸ πήλινο στὴ γῆ.
Καὶ συνεχῶς νὰ δέωμαι γι’ αὐτὸ ἐγὼ δὲν παύω
καὶ τῆς ψυχῆς μου ἡ λαλιὰ δὲν γνώρισε σιγή.
Δὲν θέλω πλούτη καὶ τιμές, βραβεῖα, ἐπιδόσεις
φήμη καὶ δόξα, καὶ ἀρχές, εὐμάρεια, τρυφή.
Οὔτε σοφία γήϊνη καὶ τοῦ αἰῶνος γνώσεις
μαθήσεις πολυποίκιλες τοῦ νοῦ μου γιὰ τροφή.
Αὐτὸ μονάχα θέλω ’γώ, κι’ αὐτὸ ποθῶ καὶ στέργω
καὶ ἀπ’ τὰ βάθη της διψᾷ ἡ δόλια μου ψυχὴ
καὶ κάθε τι στρέφει σ’ αὐτὸ σκέψις μου λόγος κι’ ἔργο
κι’ ὁ μόνος εἶν’ τοῦ βίου μου πόθος, σκοπὸς κι’ εὐχή.
Φῶς νἄχω πάντα μέσα μου Οὐράνιο καὶ Θεῖο
νὰ καταυγάζῃ λαμπερὸ τοῦ νοῦ κάθε πτυχὴ
κι’ αὐγὴ
κι’ ἡμέρα πάμφωτη ἐντός μου ἐγὼ νὰ
κλείω
καὶ τῆς καρδιᾶς μου νἆν’ φαιδροὶ κι’ ἐλεύθεροι οἱ
μυχοί.
Κάθε βατράχι κι’ ἑρπετὸ ποὺ εἶχε ’κεῖ φωλιάσει
βρώμιο ψοφίμι μακρυὰ κι’ εὐθὺς νὰ τιναχθῇ
καὶ σ’ «ἀπαθείας»
ἄνεσι καὶ κορυφὴ νὰ φθάσῃ
ψυχὴ ποὺ σὲ δουλεία πρὶν βρισκόταν ἀπεχθῆ.
Δημιουργὲ
καὶ Κύριε γηΐνων κι’ οὐρανίων
δός μου τὴν
χάριν σου αὐτὴν σ’ ἱκέτην ταπεινόν.
Μὰ ἂν κρίνῃς γιὰ τοὺς ὤμους μου βαρὺ Σὺ τὸ φορτίον
ὁ θησαυρὸς ἂς μοῦ δοθῇ ψηλὰ στὸν Οὐρανόν.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄,
Ἀθῆναι 1975, σελ. 75, 76.)