ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΣΤ΄

(Β΄ Κορ. ς΄ 1 – 10)

   «Ἀδελφοί, συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς

   –λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας–

   μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία,

   ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις,

   ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις,

   ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ,

   ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν,

   διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς,

   ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι,

   ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.»

   Ἀδελφοί, συνεργαζόμενοι μὲ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ συμφιλιωθεῖ μὲ αὐτὸν ὁ κόσμος, σᾶς παρακαλοῦμε νὰ προσέξετε, μήπως ματαίως καὶ ἀνωφελῶς δεχθεῖτε τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.

   Οἱ εὐκαιρίες τῆς σωτηρίας παρέρχονται. Διότι ἡ Γραφὴ λέγει· «σὲ κατάλληλο κ’ εὐπρόσδεκτο καιρὸ σὲ ἄκουσα καὶ σὲ δέχθηκα καὶ σὲ περίοδο, ποὺ προσφέρεται πρὸς σωτηρίαν, σὲ βοήθησα». Ἰδοὺ τώρα εἶναι ὁ κατάλληλος καὶ εὐπρόσδεκτος καιρός, ἰδοὺ τώρα εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς σωτηρίας.

   Τώρα καὶ μεῖς ὡς πρεσβευτὲς τοῦ Θεοῦ μεσιτεύουμε καὶ παρακαλοῦμε νὰ δεχθεῖτε τὴν σωτηρία, χωρὶς νὰ δίδουμε σὲ κανένα οὐδεμία ἀφορμὴ προσκόμματος, γιὰ νὰ μὴ γίνει κατὰ κανένα τρόπο θέμα μομφῆς καὶ ἐμπαιγμοῦ ἡ διακονία, ποὺ μᾶς ἀνέθεσε ὁ Κύριος.

   Ἀλλὰ (τοὐναντίον) σὲ κάθε περίσταση καὶ μὲ κάθε ἔργο συστήνουμε καὶ προβάλλουμε τοὺς ἑαυτούς μας ὡς γνήσιους ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ μὲ πολλὴ ὑπομονή, μὲ θλίψεις, μὲ ἀνάγκες, μὲ στενοχώριες,

   μὲ δαρμούς, μὲ φυλακίσεις, μὲ συνεχεῖς μετακινήσεις –εἴτε ἕνεκα τῶν διωγμῶν εἴτε ἕνεκα τῶν ἀναγκῶν τοῦ ἔργου μας– μὲ κόπους, μὲ ἀγρυπνίες, μὲ νηστεῖες,

   μὲ ἁγνότητα ἀπὸ κάθε μολυσμό, μὲ τὴν ἄδολη γνώση τῆς ἀλήθειας, μὲ τὴν μακροθυμία, μὲ ἡμερότητα καὶ καλωσύνη, μὲ τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ ἀγάπη εἰλικρινῆ καὶ ἄδολη,

   μὲ τὸ κήρυγμα, διὰ τοῦ ὁποίου ἐξαγγέλεται ἡ ἀλήθεια, μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὰ ὅπλα τῆς δικαιοσύνης τὰ δεξιά, (σὰν ἐκεῖνα ποὺ κρατοῦν οἱ ἐπιτιθέμενοι κατὰ τὴν μάχη), καὶ μὲ τὰ ὅπλα τὰ ἀριστερά, (σὰν ἐκεῖνα ποὺ κρατοῦν οἱ ἀμυνόμενοι μὲ τὸ ἀριστερό τους χέρι, ὅπως εἶναι ἡ ἀσπίδα).

   Μαρτυροῦμε καὶ βεβαιώνουμε ποιοὶ εἴμασθε, μὲ τὴν δόξα ποὺ ὁ Θεὸς καὶ οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι μᾶς ἀποδίδουν, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀτιμία ἐκ μέρους τῶν διωκτῶν· μὲ τὴν δυσφήμηση ἐκ μέρους τῶν διαβολέων, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν ἔπαινο καὶ τὴν καλὴ φήμη ἐκ μέρους τῶν πιστῶν· μὲ τὴν κατηγορία ἐκ μέρους τῶν συκοφαντῶν ὅτι εἴμασθε πλάνοι καὶ ἀπατεῶνες, καὶ μὲ τὴν ὁμολογία ἐκ μέρους τῶν πιστῶν ὅτι εἴμασθε ἀληθινοὶ καὶ εἰλικρινεῖς.

   (Ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο) ὡς ἄγνωστοι καὶ ἄσημοι γιὰ τοὺς διῶκτες μας, ἀλλὰ –στοὺς πιστοὺς– πολὺ καλὰ γνωστοί· ὡς κινδυνεύοντες κάθε μέρα νὰ πεθάνουμε, ἀλλ’ ἰδοὺ ὅτι ἀκόμα ζοῦμε· ὡς βασανιζόμενοι καὶ τιμωρούμενοι, ἀλλὰ καὶ μὴ θανατούμενοι ἕως τώρα,

   ὡς ἄνθρωποι, ποὺ εἴμαστε συνεχῶς βυθισμένοι στὴν λύπη, ἐμεῖς οἱ ὁποῖοι στὴν πραγματικότητα πάντοτε χαιρόμαστε, ὡς πτωχοὶ οἱ ὁποῖοι κάνουμε πολλοὺς ἄλλους πλούσιους, ὡς ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουμε τίποτε καὶ ὅμως κατέχουμε τὰ πάντα.