«Μέγας εἶ, Κύριε ὁ Θεός…»

«Μέγας εἶ, Κύριε ὁ Θεός…»

(Δαν., ιγ΄ “Βὴλ καὶ δράκων”, 23 – 42)

   Στὴν Βαβυλῶνα ὑπῆρχε κ’ ἕνας μεγάλος ὄφις, τὸν ὁποῖο οἱ Βαβυλώνιοι σεβόντουσαν ὡς θεό.

   Καὶ εἶπε ὁ βασιλιᾶς στὸν Δανιήλ: Μήπως θὰ πεῖς, ὅτι κι αὐτὸς εἶναι χάλκινος; Ἰδού, ζεῖ, τρώει καὶ πίνει. Δὲν μπορεῖς νὰ ἰσχυρισθεῖς, ὅτι αὐτὸς δὲν εἶναι ζωντανὸς θεός. Λοιπὸν προσκύνησέ τον.

   Ἀπάντησε ὁ Δανιήλ: Κύριο τὸν Θεό μου θὰ προσκυνῶ, διότι αὐτὸς εἶναι ζωντανὸς Θεός. Σὺ ὅμως, βασιλεῦ, δός μου τὴν ἄδεια καὶ τὴν ἐξουσία νὰ θανατώσω τὸν δράκοντα καὶ μάλιστα χωρὶς μάχαιρα καὶ ράβδο. Ὁ βασιλιᾶς τοῦ εἶπε: Σοῦ δίδω τὴν ἄδεια.

   Πῆρε τότε ὁ Δανιὴλ πίσσα, λίπος καὶ τρίχες, τὰ ὁποῖα τὰ ἔβρασε. Ἀπὸ αὐτὸ ἔκαμε βώλους καὶ τοὺς ἔδωκε στὸ στόμα τοῦ φιδιοῦ. Ὀταν ἐκεῖνο τοὺς ἔφαγε ἔσκασε. Ὁ Δανιὴλ εἶπε τότε: Αὐτοὶ εἶναι οἱ θεοί, τοὺς ὁποίους λατρεύετε.

   Ὅταν οἱ Βαβυλώνιοι πληροφορήθηκαν αὐτά, ἀγανάκτησαν πάρα πολύ. Στράφηκαν ἐναντίον τοῦ βασιλέως καὶ εἶπαν: Ὁ βασιλιᾶς ἔγινε Ἰουδαῖος. Συνέτριψε τὸν Βήλ, φόνευσε τὸν δράκοντα, κατέσφαξε καὶ τοὺς ἱερεῖς.

   Ἦλθαν λοιπὸν πρὸς τὸν βασιλέα καὶ τοῦ εἶπαν: Παράδωσέ μας τὸν Δανιήλ, εἰ δ’ ἄλλως θὰ θανατώσουμε ἐσένα καὶ τὴν οἰκογένειά σου.

   Εἶδε ὁ βασιλιᾶς, ὅτι τὸν καταστενοχωροῦσαν πολὺ καὶ ἀναγκάσθηκε καὶ παρέδωκε σ’ αὐτοὺς τὸν Δανιήλ.

   Κ’ ἐκεῖνοι τὸν ἔριξαν στὸν λάκκο τῶν λεόντων, ὅπου καὶ παρέμενε ἐπὶ ἕξι ἡμέρες.

   Καὶ μέσα σ’ αὐτὸν τὸν λάκκο ἦσαν ἑπτὰ λέοντες, στοὺς ὁποίους κάθε μέρα ἔδιδαν δύο ἀνθρώπινα σώματα καὶ δύο πρόβατα. Τὴν ἡμέρα ὅμως ἐκείνη δὲν δόθηκε σ’ αὐτοὺς τίποτε, γιὰ νὰ καταφάγουν τὸν Δανιήλ.

   Τότε βρισκόταν στὴν Ἰουδαία ὁ προφήτης Ἀμβακούμ. Αὐτὸς μαγείρεψε φαγητό, ἔκοψε σὲ τεμάχια ἄρτους, τὰ ἔβαλε μέσα σ’ ἕνα δοχεῖο καὶ πήγαινε στὸν ἀγρό, γιὰ νὰ φέρει φαγητὸ στοὺς θεριστές.

   Ὁ ἄγγελος εἶπε στὸν Ἀμβακούμ: Αὐτὸ τὸ μεσημεριανὸ φαγητὸ ποὺ ἔχεις, φέρε το στὸν Δανιήλ, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στὴν Βαβυλῶνα μέσα στὸν λάκκο τῶν λεόντων.

   Ὁ Ἀμβακοὺμ εἶπε: Κύριε, οὔτε τὴν Βαβυλῶνα ἔχω δεῖ ποτέ, οὔτε καὶ τὸν λάκκο γνωρίζω.

   Τότε ὁ ἄγγελος τὸν πῆρε ἀπ’ τὴν κεφαλή, τὸν κράτησε ἀπὸ τὴν κόμη τῆς κεφαλῆς του, καὶ μὲ τὴν ὁρμὴ τῆς πνευματικῆς του φύσεως τὸν μετέφερε αὐτοστιγμεὶ στὴν Βαβυλῶνα καὶ τὸν ἔθεσε πάνω ἀπ’ τὸν λάκκο τῶν λεόντων.

   Φώναξε ὁ Ἀμβακοὺμ λέγοντας: Δανιήλ, Δανιήλ, πᾶρε τὸ φαγητό, τὸ ὁποῖο σοῦ ἔστειλε ὁ Θεός.

   Ὁ Δανιὴλ εἶπε: Ὦ Θεέ μου, μὲ θυμήθηκες, διότι σὺ ποτὲ δὲν ἐγκαταλείπεις ἐκείνους, ποὺ σὲ ἀγαποῦν.

   Σηκώθηκε ὁ Δανιὴλ κ’ ἔφαγε, ὁ δὲ ἄγγελος τοῦ Κυρίου ἐπανέφερε ἀμέσως τὸν Ἀμβακοὺμ στὸν τόπο του.

   Ἦλθε ὁ βασιλιᾶς κατὰ τὴν ἑβδόμη ἡμέρα, γιὰ νὰ πενθήσει τὸν θάνατο τοῦ Δανιήλ. Ἦλθε στὸν λάκκο καὶ παρατήρησε ἐντὸς καὶ ἰδού, ὁ Δανιὴλ καθόταν ἥσυχος.

   Φώναξε τότε μὲ φωνὴ μεγάλη καὶ εἶπε: Μέγας εἶσαι, Κύριε, σὺ ὁ Θεὸς τοῦ Δανιήλ, καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος Θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ σένα!

   Ἀμέσως ἔβγαλε τὸν Δανιὴλ ἀπ’ τὸν λάκκο, τοὺς δὲ αἰτίους τῆς θανατικῆς καταδίκης του διέταξε καὶ τοὺς ἔριξαν στὸν λάκκο. Κι ἀμέσως ἐκεῖνοι κατασπαράχθηκαν ἀπὸ τοὺς λέοντες ἐνώπιόν του.

   «Καὶ ἦν δράκων μέγας, καὶ ἐσέβοντο αὐτὸν οἱ Βαβυλώνιοι.

   καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς τῷ Δανιήλ· μὴ καὶ τοῦτον ἐρεῖς ὅτι χαλκοῦς ἐστιν; ἰδοὺ ζῇ καὶ ἐσθίει καὶ πίνει· οὐ δύνασαι εἰπεῖν ὅτι οὐκ ἔστιν οὗτος θεὸς ζῶν, καὶ προσκύνησον αὐτῷ.

   καὶ εἶπε Δανιήλ· Κυρίῳ τῷ Θεῷ μου προσκυνήσω, ὅτι οὗτός ἐστι Θεὸς ζῶν·

   σὺ δέ, βασιλεῦ, δός μοι ἐξουσίαν, καὶ ἀποκτενῶ τὸν δράκοντα ἄνευ μαχαίρας καὶ ράβδου. καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς· δίδωμί σοι.

   καὶ ἔλαβεν ὁ Δανιὴλ πίσσαν καὶ στέαρ καὶ τρίχας καὶ ἥψησεν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ ἐποίησε μάζας καὶ ἔδωκεν εἰς τὸ στόμα τοῦ δράκοντος, καὶ φαγὼν διερράγη ὁ δράκων. καὶ εἶπεν· ἴδετε τά σεβάσματα ὑμῶν.

   καὶ ἐγένετο ὡς ἤκουσαν οἱ Βαβυλώνιοι, ἠγανάκτησαν λίαν καὶ συνεστράφησαν ἐπὶ τὸν βασιλέα καὶ εἶπαν· ᾿Ιουδαῖος γέγονεν ὁ βασιλεύς· τὸν Βὴλ κατέσπασε καὶ τὸν δράκοντα ἀπέκτεινε καὶ τοὺς ἱερεῖς κατέσφαξε.

   καὶ εἶπαν ἐλθόντες πρὸς τὸν βασιλέα· παράδος ἡμῖν τὸν Δανιήλ· εἰ δὲ μή, ἀποκτενοῦμέν σε καὶ τὸν οἶκόν σου.

   καὶ εἶδεν ὁ βασιλεὺς ὅτι ἐπείγουσιν αὐτὸν σφόδρα, καὶ ἀναγκασθεὶς ὁ βασιλεὺς παρέδωκεν αὐτοῖς τὸν Δανιήλ.

   οἱ δὲ ἔβαλον αὐτὸν εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων, καὶ ἦν ἐκεῖ ἡμέρας ἕξ.

   ἦσαν δὲ ἐν τῷ λάκκῳ ἑπτὰ λέοντες, καὶ ἐδίδοτο αὐτοῖς τὴν ἡμέραν δύο σώματα καὶ δύο πρόβατα· τότε δὲ οὐκ ἐδόθη αὐτοῖς, ἵνα καταφάγωσι τὸν Δανιήλ.

   καὶ ἦν Ἀμβακοὺμ ὁ προφήτης ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ, καὶ αὐτὸς ἥψησεν ἕψεμα καὶ ἐνέθρυψεν ἄρτους εἰς σκάφην καὶ ἐπορεύετο εἰς τὸ πεδίον ἀπενέγκαι τοῖς θερισταῖς.

   καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος Κυρίου τῷ Ἀμβακούμ· ἀπένεγκε τὸ ἄριστον, ὃ ἔχεις, εἰς Βαβυλῶνα τῷ Δανιὴλ εἰς τὸν λάκκον τῶν λεόντων.

   καὶ εἶπεν Ἀμβακούμ· Κύριε, Βαβυλῶνα οὐχ ἑώρακα καὶ τὸν λάκκον οὐ γινώσκω.

   καὶ ἐπελάβετο ὁ ἄγγελος Κυρίου τῆς κορυφῆς αὐτοῦ καὶ βαστάσας τῆς κόμης τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ ἔθηκεν αὐτὸν εἰς Βαβυλῶνα ἐπάνω τοῦ λάκκου ἐν τῷ ροίζῳ τοῦ πνεύματος αὐτοῦ.

   καὶ ἐβόησεν Ἀμβακοὺμ λέγων· Δανιὴλ Δανιήλ, λαβὲ τὸ ἄριστον, ὃ ἀπέστειλέ σοι ὁ Θεός.

   καὶ εἶπε Δανιήλ· ἐμνήσθης γάρ μου, ὁ Θεός, καὶ οὐκ ἐγκατέλιπες τοὺς ἀγαπῶντάς σε.

   καὶ ἀναστὰς Δανιὴλ ἔφαγεν· ὁ δὲ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ ἀποκατέστησε τὸν Ἀμβακοὺμ παραχρῆμα εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ.

   ὁ δὲ βασιλεὺς ἦλθε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ πενθῆσαι τὸν Δανιήλ· καὶ ἦλθεν ἐπὶ τὸν λάκκον καὶ ἐνέβλεψε, καὶ ἰδοὺ Δανιὴλ καθήμενος.

   καὶ ἀναβοήσας φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· μέγας εἶ, Κύριε ὁ Θεὸς τοῦ Δανιήλ, καὶ οὐκ ἔστιν ἄλλος πλὴν σοῦ.

   καὶ ἀνέσπασεν αὐτόν, τοὺς δὲ αἰτίους τῆς ἀπωλείας αὐτοῦ ἐνέβαλεν εἰς τὸν λάκκον, καὶ κατεβρώθησαν παραχρῆμα ἐνώπιον αὐτοῦ.»