Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ἄλλοτε, ὁ καιρὸς εἶναι ὡραῖος,
εὐχάριστος, εὐεργετικὸς γιὰ τὸ σῶμα μας. Ὁ ἥλιος λάμπει, ὁ οὐρανὸς εἶναι
πενταγάλανος, ἡ θερμοκρασία δὲν μᾶς ἐνοχλεῖ.
Ἄλλοτε, ὁ
καιρὸς γίνεται ἄσχημος. Μαῦρα σύννεφα σωριάζονται, πνέει κατάψυχρος βορριᾶς, τὸ
κρύο μᾶς περονιάζει.
Τὴν μία φορά, νοιώθουμε εὐδιαθεσία. Τὴν ἄλλη, κατήφεια καὶ στενοχώρια.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν πνευματικὴ ζωή.
Ἄλλοτε, ἡ
ψυχή μας νοιώθει φωτόλουστη, εἶναι σὲ μία μακαρία κατάσταση, ὅλο εἰρήνη καὶ
γλυκειὰ θαλπωρή. Ἄλλοτε πάλι, τυλίγεται ἀπὸ κρυερὸ σκοτάδι.
Ἡ πρώτη κατάσταση
προέρχεται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ ἄλλη, ἀπὸ τὸν Διάβολο.
Εἶναι ἀνάγκη νὰ συνηθίσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ
ζεῖ καὶ στὶς δύο αὐτὲς καταστάσεις καὶ στὰ δύο αὐτὰ εἴδη πνευματικοῦ καιροῦ.
Στὴν μὲν πρώτη περίπτωση, νὰ μὴ πέφτουμε σὲ ἀκηδία καὶ ἀνεμελιά. Στὴν δεύτερη, νὰ μὴ παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση, ἀλλὰ νὰ καταφεύγουμε στὸν Κύριο.
*
Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (117) σελ. 68.