Ὁ ὅσιος Φλαβιανὸς
Ἑορτάζει τὴν ις΄ (16η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ζωῆς ματαίας ἐκπεραιώσας χρόνον,
Ζῇ Φλαβιανὸς εἰς τὸν αἰῶνα χρόνον.
Τοῦτος ὁ ὅσιος πατὴρ ἡμῶν Φλαβιανὸς πῆγε στὴν κορυφὴ κάποιου βουνοῦ κι ἀφοῦ ἔκτισε ἕνα μικρὸ κελλὶ κλείσθηκε σ’ αὐτὸ καί ’κεῖ διῆλθε (πέρασε) χρόνους ἑξῆντα, χωρὶς νὰ λαλεῖ σὲ κανένα καὶ χωρὶς νὰ βλέπεται ἀπὸ κανένα, ἀλλὰ νεύοντας τὸν νοῦ του στὴν καρδιά του φανταζόταν τὸν Θεὸ καὶ ἀπ’ ἐκεῖ λάμβανε κάθε παρηγοριά, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία ποὺ λέγει: «Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου, καὶ δώσει σοι τὰ αἰτήματα τῆς καρδίας σου», δηλαδή: Ἐντρύφημά σου καὶ χαρά σου ἂς εἶναι ὁ Κύριος, καὶ αὐτὸς θὰ σοῦ δώσει κάθε ἀγαθὸ αἴτημα (ὑλικὸ καὶ πνευματικὸ) ποὺ ποθεῖ ἡ καρδιά σου. (Ψαλμὸς λς΄ 4).
Εἶχε κι ἕνα τόπο σκαμμένο καὶ ἀπό ’κεῖ ἁπλώνοντας τὰ χέρια του δεχόταν τὴν τροφὴ ποὺ τοῦ ἔφερναν. Πλὴν ὅμως γιὰ νὰ μὴ φαίνεται σ’ ὅσους ἔρχονταν ἀπ’ ἔξω, εἶχε τὸν τόπο ἐκεῖνο σκαμμένο λοξὰ καὶ μὲ σχῆμα κυκλοειδές· ἡ δὲ τροφή του ἦταν ὄσπρια βρεγμένα, ἀπ’ τὰ ὁποῖα ἔτρωγε μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα.
Μὲ τέτοιο λοιπὸν τρόπο ἔζησε ὁ ἀοίδιμος ἑξῆντα ὁλόκληρους χρόνους, χωρὶς παντελῶς ν’ ἀλλάξει οὔτε τὴν τροφή του οὔτε τὴν ὑψηλὴ τούτη πολιτεία του. Γι’ αὐτὸ καὶ πλουτίσθηκε παρὰ Θεοῦ μὲ τὴν χάρη τῶν θαυμάτων, διότι δράκοντα πολὺ μεγάλον θανάτωσε διὰ τῆς προσευχῆς του, καὶ μία ἀσπίδα φόνευσε, καὶ πλῆθος ἀκρίδων ἔδιωξε ἀπὸ ἕναν ἀγρό, τὸν ὁποῖο ἔμελλε νὰ καταφάγουν. Αὐτός, ἕναν νέο δαιμονισμένο ἐλευθέρωσε ἀπ’ τὸ δαιμόνιο, καὶ τὸν μαστὸ μιᾶς γυναῖκας ποὖχε βλαφθεῖ ἀπ’ τὸ πάθος τοῦ καρκίνου τὸν γιάτρεψε, κι ἕναν ποὺ κτυπήθηκε ἀπὸ ταῦρο καὶ πέθανε, τὸν ἀνέστησε. Ἔτσι λοιπὸν διανύοντας τὴν ζωή του ὁ τρισόλβιος, ἄλλαξε τὴν παροῦσα πολύμοχθη καὶ πρόσκαιρη ζωὴ μὲ τὴν αἰώνια ἐκείνη καὶ μακαρία, στὴν ὁποία τώρα εὐφραίνεται.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 274. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).