ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. κε΄ 14 - 30)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ,

   καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως.

   πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα πέντε τάλαντα.

   ὡσαύτως καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο.

   ὁ δὲ τὸ ἓν λαβὼν ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ.

   μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ κύριος τῶν δούλων ἐκείνων καὶ συναίρει μετ᾿ αὐτῶν λόγον.

   καὶ προσελθὼν ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν προσήνεγκεν ἄλλα πέντε τάλαντα λέγων· κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα πέντε τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς.

   ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου.

   προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύο τάλαντα λαβὼν εἶπε· κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα δύο τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ᾿ αὐτοῖς.

   ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου.

   προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τάλαντον εἰληφὼς εἶπε· κύριε· ἔγνων σε ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας·

   καὶ φοβηθεὶς ἀπελθὼν ἔκρυψα τὸ τάλαντόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴδε ἔχεις τὸ σόν.

   ἀποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα!

   ἔδει οὖν σε βαλεῖν τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ ἐμὸν σὺν τόκῳ.

   ἄρατε οὖν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα.

   τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ.

   καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.»

Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:

   Εἶπε ὁ Κύριος τὴν παραβολὴ αὐτή: Ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ταξιδέψει, κάλεσε τοὺς δούλους του καὶ τοὺς παρέδωκε ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του, (γιὰ νὰ τὰ φυλάξουν).

   Καὶ στὸν μὲν ἕνα ἔδωσε πέντε τάλαντα, στὸν ἄλλο δύο, στὸν τρίτο ἕνα, σύμφωνα μὲ τὴν ἱκανότητα ποὖχε ὁ καθένας. Καὶ ἀμέσως ταξίδεψε σὲ μακρυνὴ χώρα.

   Ἐκεῖνος ποὺ πῆρε τὰ πέντε τάλαντα, πῆγε ἐργάστηκε μ’ αὐτὰ καὶ κέρδησε ἄλλα πέντε τάλαντα.

   Τὸ ἴδιο καί ’κεῖνος ποὺ εἶχε τὰ δύο, κέρδησε ἄλλα δύο.

   Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ πῆρε τὸ ἕνα τάλαντο, πῆγε, ἔσκαψε στὴν γῆ κ’ ἔκρυψε ἐκεῖ τὰ χρήματα τοῦ κυρίου του.

   Ὕστερ’ ἀπὸ πολὺ χρόνο, ἦλθε ὁ κύριος ἐκείνων τῶν δούλων καὶ ζήτησε ἀπ’ αὐτοὺς λογαριασμό.

   Κι ἀφοῦ προσῆλθε ἐκεῖνος ποὖχε πάρει τὰ πέντε τάλαντα πρόσφερε κι ἄλλα πέντε τάλαντα λέγοντας: Κύριε, πέντε τάλαντα μοῦ παρέδωκες. Ἰδοὺ ἄλλα πέντε τάλαντα κέρδησα μὲ αὐτά.

   Τότε εἶπε ὁ κύριός του: Εὖγε δοῦλε, ἀγαθὲ καὶ πιστέ! Σὲ λίγα ὑπῆρξες πιστός, σὲ πολλὰ θὰ σ’ ἐγκαταστήσω. Εἴσελθε γιὰ νὰ λάβεις μέρος στὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου σου.

   Ἀφοῦ δὲ προσῆλθε καί ’κεῖνος, ποὖχε λάβει τὰ δύο τάλαντα, εἶπε: Κύριε, δύο τάλαντα μοῦ παρέδωκες· ἰδοὺ ἄλλα δύο κέρδησα πάνω σ’ αὐτά.

   Εἶπε σ’ αὐτὸν ὁ κύριός του: Εὖγε, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! Σὲ λίγα ὑπῆρξες πιστός, σὲ πολλὰ θὰ σ’ ἐγκαταστήσω. Ἔλα καὶ σὺ μέσα, γιὰ ν’ ἀπολαύσεις τὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου σου.

   Κι ἀφοῦ ἦλθε καί ’κεῖνος, ποὖχε λάβει τὸ ἕνα τάλαντο, εἶπε: Κύριε, σὲ γνώριζα ὅτι εἶσαι σκληρὸς ἄνθρωπος, θερίζεις ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔσπειρες καὶ μαζεύεις ἀπό ’κεῖ ποὺ δὲν σκόρπισες.

   Κ’ ἐπειδὴ φοβήθηκα, πῆγα κ’ ἔκρυψα τὸ τάλαντό σου μέσα στὴν γῆ. Ἰδοὺ ἔχεις αὐτὸ ποὺ σοῦ ἀνήκει.

   Κι ἀφοῦ ἀποκρίθηκε ὁ κύριός του, τοῦ εἶπε: Δοῦλε πονηρὲ καὶ ὀκνηρέ! Γνώριζες ὅτι ἐγὼ θερίζω ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔσπειρα καὶ μαζεύω ἀπὸ ’κεῖ ποὺ δὲν σκόρπισα.

   Ἔπρεπε λοιπὸν ἐσὺ νὰ καταθέσεις τὰ χρήματά μου στοὺς τραπεζῖτες κι ὅταν ἐγὼ θὰ ἐρχόμουν, θὰ ἔπαιρνα αὐτὸ ποὺ εἶναι δικό μου μὲ τὸν τόκο του.

   Πάρτε, λοιπόν, ἀπ’ αὐτὸν τὸ τάλαντο καὶ δῶστε το σ’ ἐκεῖνον, ποὖχει τὰ δέκα τάλαντα.

   Γιατὶ σ’ ἐκεῖνον ποὺ (μὲ τὴν ἐργασία καὶ τὴν τιμιότητά του) ἔχει αὐξήσει αὐτὸ ποὺ τοῦ δόθηκε, θὰ τοῦ δοθοῦν κι ἄλλα πολλὰ μὲ τὸ παραπάνω. Ἀπὸ ἐκεῖνον ὅμως ποὺ τοῦ δόθηκαν χαρίσματα, ἀλλὰ δὲν τὰ καλλιέργησε –καὶ εἶναι σὰν νὰ μὴ ἔχει–, θὰ τοῦ ἀφαιρεθεῖ, κι αὐτὸ ποὺ τοῦ δόθηκε.

   Καὶ τὸν ἄχρηστο αὐτὸν δοῦλο βγάλτε τον καὶ ρίξτε τον ἔξω στὸ πυκνὸ σκοτάδι (τῆς κολάσεως)· ἐκεῖ θὰ εἶναι ὁ κλαυθμὸς καὶ τὸ τρίξιμο τῶν δοντιῶν.