Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ τὰ ξεπερνᾶ ὅλα…
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τόν λόγο τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ «εὐφρανθήσομαι καί ἀγαλλιάσομαι ἐν σοί, ψαλῶ τῷ ὀνόματί σου, Ὕψιστε.» (Ψαλμ. θ΄ 3)*,
παρατηρεῖ:
«Ἄν
οἱ ἄνθρωποι, πού ἐρωτεύονται ὄμορφα σώματα, τίποτε δέν ἀντιλαμβάνονται ἀπό ὅσα
συμβαίνουν γύρω τους, ἀλλά σ᾿ ἕνα μόνο πρᾶγμα εἶναι ὁλότελα ἀφοσιωμένοι, στό νά
βλέπουν συνεχῶς τό ἀγαπημένο πρόσωπο· ἐκεῖνος πού ὑπερβολικά ἀγαπᾶ τόν Θεό,
καθώς πρέπει νά τόν ἀγαπᾶ, ἀπό ποιό ἄλλο πρᾶγμα τῆς παρούσης ζωῆς θά
ἐντυπωσιασθεῖ περισσότερο, εἴτε χρήσιμο εἶναι αὐτό εἴτε λυπηρό; Φυσικά, ἀπό
κανένα!
Ἔτσι κι ὁ Χριστιανός τά ξεπερνᾶ ὅλα·
στέκεται πέρα καί πάνω ἀπό ὅλα· εἶναι ἀνώτερος ὅλων· ἐντρυφᾶ στά αἰώνια, ἐπειδή
κι Ἐκεῖνος, πού ἀγαπᾶται ἀπό τόν πιστό, δηλαδή ὁ Θεός, εἶναι ἀνώτερος ὅλων,
ἀθάνατος καί αἰώνιος.
Ἐκεῖνοι πού ἀγαποῦν τά ἄλλα πρόσωπα ἤ
πράγματα λησμονοῦνται κι οἱ ἴδιοι γρήγορα καί παρά τή θέλησή τους, ὅπως
χάνονται καί μαραίνονται τά πρόσωπα ἤ ἀντικείμενα στά ὁποῖα ἔδωκαν τήν ἀγάπη
τους.
Ἐνῶ ὁ
πνευματικός αὐτός ἔρωτας εἶναι ἄπειρος, δέν τελειώνει ποτέ. Καθώς μάλιστα
περνᾶ ὁ καιρός, προσφέρει ὅλο καί μεγαλύτερη ἀπόλαυση, ὅλο καί μεγαλύτερο
κέρδος. Καί τό γεγονός αὐτό γεμίζει μέ τέρψη ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ τίς πνευματικές
ἡδονές· τό ὅτι δηλαδή αὐτές ποτέ δέν
καταργοῦνται.»
* Λόγος εἰς Ψαλμὸν 9, 3 PG 55, 124.