Ταπεινοὶ καὶ ὑπερόπτες…
Κάποτε,
ἕνας δάσκαλος μὲ τὸν μαθητή του συζητοῦσαν σὲ μιὰ γωνιὰ κάποιου δρόμου, ὅταν τοὺς
πλησίασε μία ἡλικιωμένη γυναίκα:
– Φύγετε μπροστὰ ἀπὸ τὴν βιτρίνα μου!, τοὺς φώναξε. Ἐνοχλεῖτε τοὺς πελάτες.
Ὁ δάσκαλος ζήτησε συγγνώμη καὶ ἀμέσως
ἄλλαξαν πεζοδρόμιο…
Συνέχισαν νὰ συζητοῦν ὅταν τοὺς πλησίασε ἕνας ἀξιωματικός.
– Πρέπει νὰ ἀπομακρυνθεῖτε ἀπὸ αὐτὸ τὸ
πεζοδρόμιο, εἶπε ὁ
ἀξιωματικός, γιατὶ σὲ λίγο θὰ περάσει ἀπό ᾿δῶ ὁ κόμης.
– Ὁ κόμης νὰ πάει ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τοῦ
δρόμου, ἀπάντησε ὁ δάσκαλος χωρὶς
νὰ κουνηθεῖ.
Μετὰ στράφηκε στὸν μαθητή του:
– Νὰ μὴ ξεχνᾶς: μὴν εἶσαι ποτὲ ὑπερόπτης μὲ τοὺς ταπεινούς. Καὶ ποτὲ νὰ μὴν εἶσαι
ταπεινὸς μὲ τοὺς ὑπερόπτες!*
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄
ἔκδοση, βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)
* Φράση ποὺ ἀποδίδεται στὸν
ἀμερικανὸ συγγραφέα Μάρκ Τουαίην [πραγματικὸ ὄνομα Σάμουελ Λάνγκχορν Κλέμενς (Samuel Langhorne Clemens 1835-1910)].