Εἶναι ἀκατόρθωτο νὰ σωθεῖ κανεὶς χωρὶς ταπεινοφροσύνη
Ἡ μακαρία Συγκλητικὴ ἔλεγε*, ὅτι ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι τόσο μεγάλη (ἀρετή), ὥστε ὁ διάβολος, ἐνῶ μπορεῖ ὅλες σχεδὸν τὶς ἀρετὲς νὰ τὶς μιμεῖται, αὐτὴν οὔτε ποὺ ξέρει κἂν τί εἶναι. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος, γνωρίζοντας πόση ἀσφάλεια καὶ σταθερότητα ἐξασφαλίζει αὐτὴ (στὴν πνευματικὴ ζωή), μᾶς προτρέπει νὰ δεθοῦμε μαζί της1, ἔτσι ποὺ νὰ τὴν ἔχουμε, θὰ λέγαμε, ἀναπόσπαστη (ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας), καὶ νὰ δένουμε γερὰ μ’ αὐτὴ καὶ νὰ συγκρατοῦμε ὅλες τὶς ἄλλες ἀρετές.
Γιατὶ ὅπως ἀκριβῶς εἶναι ἀδύνατον νὰ
κατασκευαστεῖ πλοῖο χωρὶς καρφιά, ἔτσι εἶναι
ἀκατόρθωτο νὰ σωθεῖ κανεὶς χωρὶς ταπεινοφροσύνη.
Βλέπεις καὶ τὸν ὕμνο τῶν Τριῶν Παίδων; Πῶς
δηλαδή, ἐνῶ δὲν ἀναφέρθηκαν καὶ πολὺ στὶς ἄλλες ἀρετές, ἐνῶ δὲν ἔκαναν λόγο γιὰ
τοὺς ἀγνοὺς ἢ τοὺς ἀκτήμονες, ἀπαρίθμησαν ὅμως ἀνάμεσα στοὺς ὑμνητὲς (τοῦ
Κυρίου) τοὺς ταπεινούς;2
Ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος, ἐκπληρώνοντας τὸ
προαιώνιο σχέδιό Του γιὰ μᾶς, αὐτὴν (τὴν ταπεινοφροσύνη) ἐνδύθηκε: «Μάθετε», λέει, «ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶος εἰμὶ καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν
ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν».3
Ἀρχὴ
καὶ τέλος λοιπὸν (ὅλων) τῶν ἀγαθῶν ἂς εἶναι γιὰ σένα ἡ ταπεινοφροσύνη.
*
«Μικρὸς Εὐεργετινὸς», μεταφρασμένος
στὴ Δημοτική, Κοζάνη Μάρτιος 2006, σελ. 58.
1.
βλ. Α΄ Πέτρ. ε΄ 5.
2.
Δαν. γ΄, Ὕμνος Τριῶν Παίδων 64.
3.
Ματθ. ια΄ 29.