Σημείωση: Ἀκολουθεῖ
ἕνα βαθύτατα ἀντιπολεμικὸ ποίημα ποὺ
μᾶς ἔρχεται ἀπὸ μιὰν ἄλλη ἐποχή, ὄχι καὶ τόσο μακρινή. Ὁ πόλεμος, εἶναι πάντοτε
πόλεμος! Κ’ εἶναι πάντοτε φοβερὸς
καὶ ἀποκρουστικός!
π.Ν.
Τραγούδι τοῦ
πολέμου τοῦ ’66
Jaroslav Seifert*
(Μετάφραση: Καρόλου Τσίζεκ)
Τριαντάφυλλο, τριαντάφυλλο δῶς μου δροσιὰ νὰ πιῶ,
διψῶ τὸ βράδυ, ἀπόκαμα, μοῦ φαίνονται ὅλα ψέμα,
σὲ περικεφαλαία δραγώνου εἶδα κορυδαλλὸ
νὰ σκύβει γιὰ νὰ πιεῖ νερό, κι ἦταν γεμάτη αἷμα.
Χτυπᾶ ἡ καμπάνα, ξύπνησε στὸν οὐρανὸ ἕνα ἀστέρι,
σκιάζουν τὰ δάση οἱ κανονιὲς μὲ σύννεφο καπνοῦ,
εἶδα αἷμα, ἴσως λαβώθηκε κανένας ἀπ’ τ’ ἀσκέρι,
μπορεῖ ὅμως νὰ εἶναι οἱ κόκκινες ταινίες τοῦ στρατηγοῦ.
Σοῦ φέρνει δάκρυα, στρατηγέ, τοῦ ζαρκαδιοῦ τὸ μάτι,
ποὺ τρομαγμένο τὸ ἔδιωξε τοῦ κανονιοῦ ἡ βροντή,
τὴ μάχη τὴν κερδίσατε, νὰ σᾶς ρωτήσω κάτι,
μιᾶς προμηθεύτριας ξέρετε πῶς δένει τὸ σκουφί;
Στὸν κάμπο χάμω ἕνα σπαθὶ ποὺ ἔγινε κομμάτια,
μισὸ ἀπὸ ἐκεῖ, μισὸ ἀπὸ ἐδῶ, λὲς ράγισε καρδιά.
Καημός, ἂν δὲν ξαναειδωθοῦν τ’ ἀγαπημένα μάτια,
ὦ τί καημός, πατρίδα μου, ποῦ σ’ ἀγαπῶ πικρά!
Τὰ Τρόσκυ, ἐρείπια σκυθρωπά, δεσπόζουνε στὰ ρείκια,
κάτω ἀπὸ δέντρο ἕνας νεκρός, τὸ τύμπανο ἀντηχεῖ.
Νά, ἐδῶ εἶναι τὸ τουφέκι του, ἐδῶ τὰ φυσεκλίκια,
καὶ τὰ
ὄνειρα, καὶ οἱ ἐλπίδες του ποὺ χάθηκαν μαζί.
(«Τὸ ταχυδρομικὸ περιστέρι» («Poštovni holub»), 1929.)
* Ὁ Γιάροσλαβ Σάϊφερτ (23 Σεπτεμβρίου 1901 – 10 Ἰανουαρίου 1986) ἦταν Τσέχος
συγγραφέας, ποιητὴς καὶ δημοσιογράφος, ποὺ βραβεύθηκε μὲ τὸ βραβεῖο Νόμπελ Λογοτεχνίας
τὸ 1984.