ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΤΥΦΛΟΥ

(Πράξ. ις΄ 16 – 34)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν τῶν ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ὑπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη.

   αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ὑμῖν ὁδὸν σωτηρίας.

   τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ’ αὐτῆς, καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ.

   Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας,

   καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες,

   καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ῥωμαίοις οὖσι.

   καὶ συνεπέστη ὁ ὄχλος κατ’ αὐτῶν. καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ῥαβδίζειν,

   πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγὰς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς·

   ὃς παραγγελίαν τοιαύτην εἰληφὼς ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἐσωτέραν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας αὐτῶν ἠσφαλίσατο εἰς τὸ ξύλον.

   Κατὰ δὲ τὸ μεσονύκτιον Παῦλος καὶ Σίλας προσευχόμενοι ὕμνουν τὸν Θεόν· ἐπηκροῶντο δὲ αὐτῶν οἱ δέσμιοι·

   ἄφνω δὲ σεισμὸς ἐγένετο μέγας, ὥστε σαλευθῆναι τὰ θεμέλια τοῦ δεσμωτηρίου, ἠνεῴχθησάν τε παραχρῆμα αἱ θύραι πᾶσαι καὶ πάντων τὰ δεσμὰ ἀνέθη.

   ἔξυπνος δὲ γενόμενος ὁ δεσμοφύλαξ καὶ ἰδὼν ἀνεῳγμένας τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, σπασάμενος μάχαιραν ἔμελλεν ἑαυτὸν ἀναιρεῖν, νομίζων ἐκπεφευγέναι τοὺς δεσμίους.

   ἐφώνησε δὲ φωνῇ μεγάλῃ ὁ Παῦλος λέγων· μηδὲν πράξῃς σεαυτῷ κακόν· ἅπαντες γάρ ἐσμεν ἐνθάδε.

   αἰτήσας δὲ φῶτα εἰσεπήδησε, καὶ ἔντρομος γενόμενος προσέπεσε τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ,

   καὶ προαγαγὼν αὐτοὺς ἔξω ἔφη· κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ;

   οἱ δὲ εἶπον· πίστευσον ἐπὶ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ σωθήσῃ σὺ καὶ ὁ οἶκός σου.

   καὶ ἐλάλησαν αὐτῷ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου καὶ πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ.

   καὶ παραλαβὼν αὐτοὺς ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τῆς νυκτὸς ἔλουσεν ἀπὸ τῶν πληγῶν, καὶ ἐβαπτίσθη αὐτὸς καὶ οἱ αὐτοῦ πάντες παραχρῆμα,

   ἀναγαγών τε αὐτοὺς εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ παρέθηκε τράπεζαν, καὶ ἠγαλλιᾶτο πανοικὶ πεπιστευκὼς τῷ Θεῷ.

Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:

   Στὶς μέρες ἐκεῖνες, ποὺ ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι πηγαίναμε στὴν προσευχή, συνέβη νὰ μᾶς συναντήσει στὸν δρόμο μιὰ νεαρὴ δούλη, ποὖχε πονηρό, μαντικὸ πνεῦμα μέσα της κ’ ἔδινε διάφορες μαντεῖες ἐπὶ πληρωμῇ· αὐτὴ μὲ τὶς μαντεῖες, ἔφερνε πολλὰ κέρδη στοὺς κυρίους της.

   Αὐτή, λοιπόν, ἀκολούθησε ἀπὸ κοντά τὸν Παῦλο καὶ τὸν Σίλα κ’ ἔκραζε λέγοντας: Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, οἱ ὁποῖοι μᾶς κάνουν γνωστὸ τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας.

   Κι αὐτὸ τὸ ἔκανε πολλὲς ἡμέρες (διότι τὸ πανοῦργο πονηρὸ πνεῦμα ἤθελε ν’ ἀποκτήσει ἔτσι τὴν ἐμπιστοσύνη κ’ ἐκείνων, ποὺ θὰ πίστευαν στὸν Χριστό). Ἐνοχληθεὶς δὲ κι ὀργισθεὶς ὁ Παῦλος ἀπὸ τὴν πανοῦργα αὐτὴ μαρτυρία γύρισε πρὸς τὴν παιδίσκη, ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε, καὶ εἶπε στὸ πονηρὸ πνεῦμα: Σὲ διατάζω, ἐν ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ ἐξέλθεις ἀπ’ αὐτήν. Καὶ πράγματι τὸ πονηρὸ πνεῦμα βγῆκε ἀμέσως τὴν στιγμὴ ἐκείνη.

   Οἱ κύριοι ὅμως αὐτῆς ὅταν εἶδαν, ὅτι ἔφυγε ἡ ἐλπίδα τῆς προσοδοφόρου ἐργασίας τους, συνέλαβαν τὸν Παῦλο καὶ τὸν Σίλα καὶ τοὺς ἔφεραν στὴν ἀγορὰ πρὸς τοὺς ἄρχοντες.

   Κι ἀφοῦ τοὺς ὁδήγησαν μπροστὰ στοὺς στρατηγούς, εἶπαν: Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἶναι Ἰουδαῖοι, ἀναστατώνουν τὴν πόλη μας·

   καὶ κηρύττουν θρησκευτικὰ ἔθιμα, ποὺ δὲν ἐπιτρέπεται ἐμεῖς οἱ Ρωμαῖοι νὰ τὰ παραδεχόμαστε καὶ νὰ τὰ τηροῦμε.

   Καὶ συγκεντρώθηκε ὁ ὄχλος ἐναντίον τους. Οἱ στρατηγοὶ τότε ἔσχισαν τὰ ἱμάτια τῶν Ἀποστόλων καὶ διέταξαν τοὺς ραβδούχους νὰ τοὺς ραβδίσουν.

   Κι ἀφοῦ τοὺς κατάφεραν πολλὰ κτυπήματα, τοὺς ἔβαλαν στὴν φυλακὴ καὶ παράγγειλαν στὸν δεσμοφύλακα νὰ τοὺς φρουρεῖ μὲ κάθε ἀσφάλεια.

   Αὐτὸς δέ, ἐπειδὴ ἔλαβε μία τέτοια αὐστηρὴ ἐντολή, τοὺς ἔριξε στὸ βαθύτερο κελλὶ τῶν φυλακῶν κ’ ἔδεσε τὰ πόδια τους σ’ ἕνα εἰδικὸ ξύλο, ὥστε νὰ τοὺς εἶναι ἀδύνατη κάθε κίνηση.

   Κατὰ τὸ μεσονύκτιο ὅμως ὁ Παῦλος κι ὁ Σίλας προσευχόντουσαν κ’ ἔψαλλαν ὕμνους πρὸς τὸν Θεό. Καὶ τοὺς ἄκουγαν μὲ προσοχὴ οἱ φυλακισμένοι.

   Καὶ ξαφνικὰ ἔγινε μεγάλος σεισμός, ὥστε κλονίσθηκαν τὰ θεμέλια τῆς φυλακῆς. Ἀνοίχτηκαν δὲ ἀμέσως μόνες τους ὅλες οἱ θύρες κι ὅλων τῶν φυλακισμένων τὰ δεσμὰ ἔπεσαν.

   Καὶ καθὼς ξύπνησε ὁ δεσμοφύλακας ἀπ’ τὸν σεισμὸ καὶ εἶδε ἀνοικτὲς τὶς θύρες τῆς φυλακῆς, ἀνέσυρε μαχαίρι κ’ ἑτοιμαζόταν ν’ αὐτοκτονήσει, διότι νόμισε ὅτι εἶχαν δραπετεύσει οἱ φυλακισμένοι.

   Ὁ Παῦλος ὅμως φώναξε μὲ μεγάλη φωνὴ λέγοντας: Μὴ κάμεις κακὸ στὸν ἑαυτό σου· διότι ὅλοι οἱ φυλακισμένοι εἴμαστε ’δῶ.

   Κι ἀφοῦ ζήτησε φῶτα ὁ δεσμοφύλακας, εἰσόρμησε στὴν φυλακὴ καὶ εἶδε, ὅπως τοὖχε πεῖ ὁ Παῦλος, ὅλους τοὺς φυλακισμένους ἐκεῖ, κατάλαβε ἀμέσως τὸ θαῦμα, κυριεύθηκε ἀπὸ τρόμο κ’ ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Παύλου καὶ τοῦ Σίλα.

   Καὶ ἀφοῦ τοὺς ἔβγαλε ἔξω ἀπ’ τὸ βαθὺ κελλί, στὴν αὐλὴ τῆς φυλακῆς, τοὺς εἶπε: Κύριοι, τί πρέπει νὰ κάμω, γιὰ νὰ βρῶ καί ’γὼ τὴν σωτηρία;

   Κ’ ἐκεῖνοι τοῦ εἶπαν: Πίστεψε στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ θὰ σωθεῖς σὺ κι ὅλο σου τὸ σπίτι.

   Καὶ κήρυξαν σὲ αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ Κυρίου καὶ σ’ ὅλους ὅσοι ἦσαν στὸ σπίτι του.

   Κι ἀφοῦ τοὺς πῆρε ’κείνη τὴν ὥρα τῆς νύχτας, τοὺς ἔλουσε ἀπὸ τὰ αἵματα τῶν πληγῶν τους. Κι ἀμέσως βαπτίσθηκε αὐτὸς καὶ ὅλοι οἱ δικοί του.

   Καὶ ἀφοῦ τοὺς ἀνέβασε στὸ σπίτι του, παρέθεσε τράπεζα φαγητῶν καὶ δοκίμασε μεγάλη χαρὰ μαζὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά του, ἐπειδὴ ἀκριβῶς εἶχε πιστέψει στὸν Θεό.