Τὸ ψεῦδος
Ἀφ’
ὅτου ἐκατάλαβα στὸν κόσμο ὅτι βγαίνω
σαράντα
φορὲς ψέμματα καὶ μίαν ἀλήθεια «κραίνω».
Μὰ
καὶ οἱ γύρω μου θαρρῶ κι’ αὐτοὶ τὸ ψέμμα λένε·
σἂν
κλαῖν’ γελᾶνε μέσα τους, κι’ ὅταν γελᾶνε κλαῖνε.
Βαρέθηκα
καὶ δὲν μπορῶ τὰ γύρω μου νὰ βλέπω
θὰ
πάρω μαυρομάντηλο τὰ μάτια μου νὰ σκέπω.
Θὰ
κλείσω καὶ τὸ στόμα μου θὰ κλείσω καὶ τ’ αὐτιά μου
νὰ σιάξῃ
τὸ κεφάλι μου, ν’ ἀλαφρωθῇ ἡ καρδιά μου.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄,
Ἀθῆναι 1975, σελ. 165.)
Δὲν γίνεται…
Ἄν προσπαθεῖς νὰ εὐχαριστήσεις τοὺς Χειρότερους,
ποτὲ δὲν θὰ εὐχαριστήσεις τοὺς Καλύτερους.
Δὲν γίνεται νὰ τοὺς εὐχαριστήσεις Ὅλους.
Οὐίλλιαμ Μπλέϊκ (William Blake 1757 – 1827)*
* Ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους
Ἄγγλους ποιητὲς καὶ παράλληλα ζωγράφος, χαράκτης καὶ εἰκονογράφος.
ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΙΩΠΗΣ*
Εἶναι δῶρο Θεοῦ ὁ λόγος, ἡ ὁμιλία, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶναι προτιμότερο νὰ σιωπᾶ. Τὸ νὰ σιωποῦμε ὅπου καὶ ὅταν χρειάζεται εἶναι μεγάλη ἀρετή, λησμονημένη ἀπ’ τοὺς πολλούς. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος διακρίνεται γιὰ τὴν φλυαρία του, τὴν πολυλογία του, τὴν καυχησιολογία του, τὴν μεγαλορρημοσύνη του, τὴν ἀθυροστομία του, τὴν μεμψιμοιρία του, τὴν ἱεροκατηγορία του. Ἔχει τάση νὰ ὁμιλεῖ συνεχῶς γιὰ ὅλα τὰ θέματα, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἐλέγχει πάντοτε αὐτὰ ποὺ λέγει. Ἐκ τῶν ὑστέρων μετανοεῖ γιὰ πολλά, ἰδίως ὅταν πληγώνει συνανθρώπους του. Ἀλλὰ τὸ κακὸ ἔχει ἤδη γίνει. Θὰ μποροῦσε ὅμως νὰ ἀποφευχθεῖ, ἂν συγκρατοῦσε τὴν γλῶσσα του.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Πατέρων)
(Ματθ. ε΄ 14-19)
«Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·
οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ.
οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι.
ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.
ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾽ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Πατέρων)
(Τίτ. γ΄ 8 – 15)
«Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις·
μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.
αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,
εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.
Κανεὶς δὲν
ἔπαθε δυσπεψία…
Κανεὶς δὲν ἔπαθε δυσπεψία,
καταπίνοντας τοὺς λόγους του.
Σὲρ Οὐίνστον Λέοναρντ Σπένσερ-Τσώρτσιλ (Sir Winston Leonard Spencer-Churchill 1874
– 1965)*
* Βρετανὸς πολιτικός,
στρατιωτικός, δημοσιογράφος καὶ συγγραφέας, πρωθυπουργὸς τῆς χώρας του (1940-45
καὶ 1951-55).
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. δ΄ 18 - 23)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφόν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς.
καὶ λέγει αὐτοῖς· δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων.
οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ.
Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῷ καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν, καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς.
οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ.
Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄
(Ῥωμ. β΄ 10 – 16)
«Ἀδελφοί, δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, Ἰουδαίῳ τε πρῶτον καὶ Ἕλληνι·
οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ.
ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται.
οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται.
ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος,
οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων-
ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.»