Η ΛΥΠΗ

 

 

Η ΛΥΠΗ

Μακαριστοῦ Γέροντος

ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Σιμωνοπετρίτου 

   Ὅταν βλέπει κανεὶς τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ χρόνια νὰ περνοῦν, ὅταν βλέπει τὶς ἀποτυχίες του, τὰ τραύματά του, τὶς ἁμαρτίες του, τὶς ἐσωτερικές του πληγές, τὶς ἀπιστίες του, τὰ συντρίμμια τῆς ὑπάρξεώς του, τὰ πτώματα τοῦ λογισμοῦ του, τῆς καρδιᾶς του, μὲ τὰ ὁποῖα γέμισε τὴ ζωή του, ὅταν βλέπει πόσες φορὲς μετανόησε καὶ τίποτε δὲν ἔκανε, τὸν κυριεύει μία λύπη.

   Αὐτὴ ἡ λύπη μπορεῖ νὰ προέλθει ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν ἐνστικτώδη ἑαυτό μας, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνειά μας, διότι θὰ θέλαμε νὰ εἴμαστε μεγάλοι, νὰ μὴν εἴχαμε λογισμούς, νὰ μὴν ἀποτυγχάναμε. Ἄπειρες ἀνεκπλήρωτες ἐπιθυμίες μας λυποῦν.

   Καλύτερα νὰ πέσεις στὰ χέρια πονηρῶν δαιμονίων, λεγεώνων δαιμονίων, παρὰ νὰ πέσεις στὸ χέρι τῆς λύπης, διότι δύσκολα κατορθώνεις νὰ τὴν ξεπεράσεις. Τὸν λογισμὸ τὸν ξεπερνᾶς, τὴν ἁμαρτία τὴ νικᾶς, τὸν διάβολο ὁμοίως, ἀλλὰ ἡ λύπη δὲν ξεπερνιέται. Γι’ αὐτὸ «νῆφε», νὰ ἀγρυπνεῖς νὰ μὴ σὲ κυριεύσει ἡ λύπη. Διαφορετικὰ γίνεται προβληματικὴ ἡ ἐπιτυχία σου.

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν…»

 

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν…»

 

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς.» (Ματθ. ε΄ 44)

 

«Μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες.» (Ρωμ. ιβ΄ 17)

 

«Ὁρᾶτε μή τις κακὸν ἀντὶ κακοῦ τινι ἀποδῷ.» (Α΄ Θεσσ. ε΄ 15)

 

 

 

– Ὅσοι μοῦ κάνανε καλὸ πάντα καλὸ μαζί τους

κι’ ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἂς σκέπῃ τὴν ψυχή τους.

«Ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ…»

 

 «Ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ…»

 

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό

   Ἕνας ἀδελφὸς ποὺ φιλονίκησε μὲ κάποιον ἄλλον πῆγε στὸν γείτονά του Γέροντα καὶ τοῦ ἐξομολογήθηκε:

   – Ὁ τάδε ἀδελφός, Ἀββᾶ, πολὺ μὲ πίκρανε κι ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ.