«Ὁ λογισμός μου
μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ…»
Ἀπὸ τὸ Γεροντικό
Ἕνας ἀδελφὸς
ποὺ φιλονίκησε μὲ κάποιον ἄλλον πῆγε στὸν γείτονά του Γέροντα καὶ τοῦ ἐξομολογήθηκε:
– Ὁ τάδε ἀδελφός, Ἀββᾶ, πολὺ μὲ πίκρανε κι ὁ λογισμός μου μὲ βασανίζει νὰ ἐκδικηθῶ.
– Κλείσου στὸ κελλί σου, Ἀδελφέ, καὶ μὴ πάψεις νύκτα-μέρα νὰ
προσεύχεσαι γιά ’κεῖνον. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο μόνο θ’ ἀπαλλαγεῖς ἀπ’ τὸ πάθος ποὺ
βράζει μέσα σου, τὸν
συμβούλεψε ὁ Γέρων.
Ὁ ἀδελφὸς ὑπάκουσε
καὶ σὲ μιὰ βδομάδα μέσα βρῆκε τὴν ψυχική του ἠρεμία.
* * *
Ὅσο φέρνουμε
διαρκῶς στὸν νοῦ μας τὰ κακὰ ποὺ τυχὸν μᾶς προξένησαν οἱ ἀδελφοί μας, ἔλεγε ὁ ὅσιος Μακάριος, τόσο ἀπομακρύνουμε τὸν Θεὸ ἀπ’ αὐτόν. Ὅταν τὰ λησμονοῦμε παρευθύς,
δὲν τολμοῦν οἱ δαίμονες νὰ μᾶς πειράξουν.
* * *
Ἂν κανεὶς σὲ
βρίσει, λέει
κάποιος Ἀββᾶς, ἐσὺ εὐλόγησέ τον. Ἂν δεχθεῖ τὴν εὐλογία, εἶναι καλὸ καὶ γιὰ
τοὺς δύο. Ἂν ὅμως δὲν τὴν δεχθεῖ, ἐσὺ παῖρνεις ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν εὐλογία καὶ
μένει σ’ αὐτὸν ἡ ὕβρις.