«Τὸ κύριον ἔργον
τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ καῦσις τῆς καρδίας ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης…»
Τοῦ
Οίκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ.κ.
ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ*
«Ἡ καιομένη, συνεπῶς, καρδία τοῦ μοναχοῦ ἀγαπᾶ πρωτίστως τὸν Θὲὸν καὶ ἐν ταὺτῷ πᾶσαν τὴν κτίσιν, τὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα, τὰ λογικὰ καὶ ἄλογα, ἄνευ διακρίσεων, μερισμῶν καὶ προϋποθέσεων. Ἐκ τῆς πεπυρωμένης, ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης, καρδίας τοῦ μοναχοῦ ἐκπορεύεται ἡ προσευχή, ἥτις εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ὑπὲρ τοῦ κόσμου προσφορά. Οἱ μοναχοί, ἐκ τῆς ἡσυχίας τοῦ ταμιείου των, πραγματικοῦ καὶ νοητοῦ, δύνανται διὰ τῆς εὐχῆς ἀκόμη καὶ τὰ ὄρη νὰ διατάξουν νὰ βληθοῦν εἰς τὴν θάλασσαν (πρβ. Μτ. 21, 21). Ὁ μοναχὸς δὲν ἐμπλέκεται εἰς τὰς ὑποθέσεις τοῦ κόσμου, δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ συμφύρεται μὲ τὸν κόσμον, δὲν ὀρέγεται ἀξιώματα καὶ τιμᾶς, πολλῷ δὲ μᾶλλον, νὰ ἀσκῇ ποιμαντικὴν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ νὰ ἐπεμβαίνη εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας, «προφάσει εὐσεβείας». Ἀσφαλῶς, οἱ μοναχοὶ ἠμποροῦν νὰ συμμετέχουν εἰς τὸ ἔργον τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὑπὸ τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν καθοδήγησιν τοῦ Ἐπισκόπου ἀλλὰ ὡς ἔκτακτον καὶ παράπλευρον διακόνημα, καθ᾽ ὅτι τὸ κύριον ἔργον τοῦ μοναχοῦ εἶναι ἡ καῦσις τῆς καρδίας ὑπὸ τῆς θείας ἀγάπης.
