«Πλοῦτον καὶ πενίαν μή μοι δὸς»
(Παροιμ.
λ΄ 8)
Παρακαλῶ
Σε, Κύριε, πλοῦτον νὰ μὴ μοῦ δώσῃς
μὰ
κι’ ἀπ’ τῆς φτώχειας τὸν πικρὸ ζυγὸ νὰ μὲ γλυτώσῃς.
Εἶναι
μεγάλος κίνδυνος τὸ κοφτερὸ μαχαῖρι
ὁποὺ
πολὺ μικρὸ παιδὶ σ’ ἀδέξια χέρια φέρει.
Ἀλλὰ
καὶ φόρτωμα βαρὺ δὲν εἶν’ γιὰ τὸν καθένα
καὶ θέλει κόκκαλα γερά, κορμιὰ ἀνδρειωμένα.
Ὅσα λοιπὸν χρειάζονται ἂς ἔχω γιὰ νὰ
ζήσω
καὶ τὴν στενὴν αὐτὴν ὁδὸν καλῶς νὰ
διανύσω.
Μὰ
κάλλιο δός μου πάντοτε νὰ θέλω ὅ,τι θέλεις
καὶ
μὲ χαρὰ ἀληθινὴ νὰ
δέχωμ’ ὅ,τι στέλλεις.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Α΄,
Ἀθῆναι 1971, σελ. 241.)